کشف گونۀ جدیدی از دایناسور که شبیه بوقلمون است
به گزارش وبلاگ خطاطی، فسیلی که سال 1933 کشف شده بود، بالاخره به عنوان یک گونه نو شناسایی شد.
وبلاگ خطاطی | این فسیل در آرشیو موزه بروس در گرینویچ، کِنِکتیکِت به مدت 89 سال شناسایی نشده باقی ماند تا اینکه بالاخره رسماً به عنوان گونه نوی از دایناسورِ بوقلمون شکلی به نام Centuriavis lioae تایید شد. این گونه به افتخار سوزان لیو (Suzanne Lio)، مدیرعامل و مدیر ارشد اجرایی در موزه بروس نامگذاری شد.
به گزارش وبلاگ خطاطی ، تصور می شود Centuriavis lioae حدود 11 میلیون سال پیش می زیسته و خویشاوند دورِ بوقلمون ها و باقرقره های امروزی باشد. این فسیل نخستین بار سال 1933 در نبراسکا کشف شد، اما تا به امروز بررسی نشده بود. این گونه که مدت ها پس از رویداد انقراض کرتاسه از طریق برخورد شهاب های آسمانی حدود 66 میلیون سال پیش می زیسته، تنها بخشی از ویژگی های یک دایناسور سنتی را دارد.
اَشلی پاوست، محقق دیرینه شناسی از موزه تاریخ طبیعی سن دیگو می گوید: من عاشق این هستم که همه آن را دایناسور صدا می زنند. این کار صد در صد درست است، اما این گونه درواقع یک جور پرنده هم هست و با باقرقره و بوقلمون امروزی ارتباط دارد. این نمونه به زیبایی محافظت شده و نشان می دهد Centuriavis به اندازه یک باقرقره دم سیخ بوده، به عبارتی به اندازه نصف یک مرغ مزرعه بزرگ. اگر اینها خویشاوندان این گونه باشند، پس احتمالاً این گونه یک عضو زیبا و اجتماعی در علفزارهای رو به رشد در آمریکای شمالی بوده است.
دوره زمانی بین اکتشاف و شناسایی این گونه که بطرز شگفت انگیزی طولانی است در این حوزه غیرعادی نیست. مایک بِنتون استاد دیرینه شناسیِ مهره داران در دانشگاه بریستول می گوید: موزه ها معمولاً حاوی صدها هزار یا میلیون ها گونه است و این گونه ها ظرف صد سال اخیر یا بیش از آن جمع آوری شده اند. دیرینه شناسان یا بیولوژیست ها معمولاً از سفرهای اکتشافی شان به قلمروهای نو با مجموعه های عظیمی از گونه ها بازمی گردند و سال ها یا دهه ها طول می کشد تا این نمونه ها مرتب شوند و از آنها سردرآورده شود. در مورد فسیل ها، نمونه های موجود ممکن است در سنگ محصور شده باشند و گاهی اوقات هفته ها و ماه ها طول می کشد تا یک تکنسین (کارشناس آماده ساز فسیل) کارِ پرزحمتِ برداشتنِ سنگِ متصل شده به یک اسکلتِ ظریف را قبل از آماده شدن آن برای نمایش یا مطالعه انجام دهد.
افزون بر این، فناوری های تازه تری نظیر توالی یابی دی ان ای ممکن است منجر به شناسایی گونه های نوتر، مدت های طولانی پس از ورود آنها به موزه شود. مجموعه های موزه حاوی میلیون ها گونه فسیل و ارگانیسم های زنده است اما برای مطالعه تک تک آنها به قدر کافی دانشمند وجود ندارد. این مجموعه ها درست مثل کتابخانه های بزرگی هستند که بسیاری از کتاب های آنها هنوز کامل خوانده نشده است. بنابراین بررسی دقیق مجموعه های موزه می تواند در آینده منجر به اکتشافات جالب و نوی شود.
اِستیو بروسات، دیرینه شناسِ مهره داران و زیست شناسِ تکاملی در دانشگاه ادینبورگ در این باره گفته است: فکر کردن به تمام مطالعاتی که در آینده انجام خواهد شد مرا هیجان زده می کند، زمانی که فناوری هایِ نوینی که امروزه حتی نمی توانیم تصورشان کنیم رازِ فسیل ها و نمونه های دیگری را فاش خواهند کرد که موزه ها سالیان سال صبورانه محافظ آنها بودند.
منبع: Newsweek
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: فرادید