سایلنت هیل از صفر تا صد - وبلاگ خطاطی

به گزارش وبلاگ خطاطی، سری بازی های ترسناک سایلنت هیل، فراتر از گیم پلی عالی و طراحی بی نقص مراحل و معماهای خود، معانی مخفی متعددی در دنیای خود به مخاطب ارائه می دهند؛ طوری که مهم تر از فرایند عالی این بازی ها، قصه ها و شخصیت ها و ایده های مختلفی است که بازی کوشش می نماید به مخاطب خود معرفی کند. هر بخش سایلنت هیل نکته خاص خود را دارد و هیچ چیز در این سری بازی ها، بی دلیل قرار داده نشده است. اینجاست که احتیاج به تحلیل و آنالیز نکات مختلف و ارجاعات متفاوت این سری بازی ها اهمیت بالایی پیدا می نماید.

باید اضافه کنیم که وقتی از سری بازی های سایلنت هیل صحبت می کنیم، منظورمان چهار قسمت نخست آن یعنی سایلنت هیل، سایلنت هیل 2، سایلنت هیل 3 و نهایتا سایلنت هیل 4 است. در کنار داستان دنباله دار این چند بازی و ارجاعات زیادی که به یکدیگر می دهند، این بازی ها همگی در دنیایی یکسان واقع شده اند و عناصر مشابهی دارند؛ طوری که به سادگی می توانیم با آنالیز پایه و اساس کلی سری سایلنت هیل، فهمی کامل از این چهار بازی داشته باشیم؛ اما بیرون از سایلنت هیل 1 تا 4 قضیه کاملا فرق می نماید. حتی با وجود نکات و عناصری که کوشش می نمایند به قصه های اصلی اشاره نمایند، بازی های بعدی مجموعه به طور کلی دنیای پرجزئیات سایلنت هیل را کنار می گذارند؛ دنیایی که می توانیم به جرات بگوییم هسته اصلی سری سایلنت هیل است.

تحلیل های مختلفی از مجموعه سایلنت هیل و نمادها و دنیای آن اجرا شده است و ما هم قرار نیست خودمان به آنالیز دوباره همه مجموعه بپردازیم. به یاری تحلیل های متعدد و جامع سایلنت هیل، و با توجه به اینکه مرجع عظیمی به زبان فارسی برای فهم بهتر سایلنت هیل وجود ندارد، تصمیم گرفتیم تا آنالیز های مختلف دنیای سایلنت هیل را در قالب چند مطلب برای هواداران این مجموعه گرد هم آوریم.

نه تنها امیدواریم که این تحلیل ها به فهم بهتر دنیای سایلنت هیل و چگونگی کنار هم قرار دریافت عناصر آن یاری نمایند، بلکه همچنین امیدواریم که این مطلب منجر به شکل گیری مجموعه ای از مخاطبان تازه برای سری بازی های سایلنت هیل شود و انگیزه ای برای ورود به این سری بازی های عمیق و پرجزئیات، که تا اطلاع ثانوی قرار نیست دیگر ادامه یابند، ایجاد کند. حتی اگر هم سازندگانی جدید تصمیم به ادامه سری سایلنت هیل دریافتد، این تحلیل ها و آنالیز ها می تواند به عنوان مرجعی برای مقایسه اینکه آیا ساخته های بعدی، به خوبی سایلنت های کلاسیک هستند یا نه، کاربرد داشته باشد.

جدای از اینکه سری بازی های سایلنت هیل را بازی نموده باشید یا نه، چیزی از تجربه آن ها، از داستانشان و از دنیای بازی در ذهنتان به خاطر دارید، قول می دهیم که با تحلیلی کامل از دنیای پرجزئیات سایلنت هیل و شخصیت های عمیق این مجموعه روبه رو شوید؛ تحلیلی که امیدواریم ترغیبتان کند تا دوباره به این مجموعه سر بزنید، یا از ابتدا آن ها را برای خود تجربه کنید.

پیشنهاد: قبل از آغاز به خواندن پخش کنید.

در قسمت نخست آنالیز سایلنت هیل به پایه و اساس دنیای آن و قوانین مختلفی که بر این دنیا حاکم هستند، خواهیم پرداخت.

سایلنت هیل

سایلنت هیل نام یک شهر است؛ شهری که اتفاقات خارق العاده ای در آن رخ می دهد. شهری که پر است از نکاتی که بسیار عجیب و غریب به نظر می رسند؛ نکاتی که توضیحشان در ابتدا بسیار سخت و پیچیده است. از عباراتی مثل دنیای دیگر، خاطراتی که تا ابد باقی می مانند و تولد خدایان جدید گرفته تا ناپدید شدن افراد شهر و اتفاقات دیگر، در سایلنت هیل به وفور دیده و شنیده می شوند. با این حال، آیا در پس این اتفاقات و عقاید مرموز، دلیل و منطقی وجود دارد؟ اطلاعاتی که بتوان به یاری آن ها این پدیده های غیرقابل توصیف را توضیح داد؟

چه نیرویی این اتفاقات را شکل داده و به آن ها جهت می دهد؟ آیا این اتفاقات به یکدیگر متصل هستند؟ هدف اصلی تحلیل دنیای سایلنت هیل، آنالیز اتفاقات عجیب و ماورایی آن و ارائه یک توضیح منطقی و باورپذیر برای آن هاست. برای پاسخ به سؤالات، ضمن رجوع به بازی ها و اطلاعاتی که توسط متون و کتاب های داخل بازی ارائه می شوند، همچنین سراغ منابع دیگری هم رفته ایم. با این حال، در نظر داشته باشید که بخش مهمی از اطلاعات ارائه شده به عنوان تئوری ها و نظریه های مختلف مطرح می شوند؛ حتی اگر پایه و اساس آن ها اطلاعات خود بازی باشد. در واقع، سازندگان بعضا به اندازه کافی اطلاعات برای فهم وقایع دنیای سایلنت هیل را به مخاطب ارائه داده اند، اما کنار هم قرار دادن این اطلاعات و نتیجه گیری از آن ها، همگی به خودمان واگذار شده است.

منظورمان این است که در کنار تحلیل ها و آنالیز هایی که ما ارائه می دهیم، خودتان هم اگر به نکته ای خاص رسیدید، آن را در نظر بگیرید و آنالیز های ما را تنها پاسخ نهایی به سؤالات قلمداد نکنید. به عنوان کسی که بازی ها را تجربه نموده و متون و کتاب های مختلف داخل بازی را خوانده، خودتان در راه رسیدن به جواب ها قدم بردارید و از توصیفات ما برای رسیدن به پاسخ هایی که متعلق به خودتان هستند بهره ببرید.

قدرت ذهن

ایده اصلی دنیای سایلنت هیل را می توان در دو بخش جداگانه خلاصه کرد. مفاهیم مختلفی که در سایلنت هیل ارائه می شوند ریشه در پاراسایکولوژی و هم چنین مفاهیم فلسفی آشنای دنیای واقعی دارند. پاراسایکولوژی، زیرمجموعه ای از علم روان شناسی است که کوشش می نماید تا وقایعی که در ظاهر ماورایی به نظر می رسند را از دیدگاه روان شناختی توضیح دهد. بخش عظیمی از اتفاقات سایلنت هیل، از دنیای آن گرفته تا هیولاها و تصاویر و نمادها، همگی در پاراسایکولوژی ریشه دارند. در دنیای سایلنت هیل این باور وجود دارد که هر فکر و هر احساس فرد، قدرتی خاص و معین دارد؛ قدرتی که می توان آن را نیروی روحی - روانی نامید. هر قدر که آن فکر قوی تر یا آن احساس شدت بیشتری داشته باشد، ظرفیتی که آن نیروی روانی پیدا می نماید بالا می رود.

اگر بخواهیم ساده تر بگوییم، نیروی روانی فرد می تواند روی دنیای اطراف او تأثیر بگذارد و این تأثیر روی انسان های اطراف حتی بسیار بیشتر است. در واقع، نیروی روانی فرد و فعالیت های ذهنی او نه فقط روی خودش، بلکه روی دنیا و موجودات آن هم تأثیر می گذارد.

کتابی در کتابخانه مدرسه سایلنت هیل 1 پیدا می کنید که در آن نوشته است: پولترجایست ها یکی از این ها محسوب می شوند. احساس منفی، مثل ترس، نگرانی یا استرس زیاد می تواند به عنوان یک نیرو و انرژی بیرونی نمود کند که قدرت فیزیکی دارد. شاید بد نباشد در توصیف معنی پولترجایست اضافه کنیم که ارواحی که توانایی دست بردن در محیط دارند و می توانند مثلا یک چیز را از روی میز بیندازند و سر و صدا نمایند، پولترجایست نامیده می شوند. اساسا دنیای سایلنت هیل می خواهد بگوید که چیزی به معنای روح خبیث وجود ندارد که اطراف شما حرکت و شما را اذیت می نماید، بلکه آن همان نیروی احساس و افکار فرد است.

فعالیت های ذهنی و روحی فرد، می تواند تأثیراتی بیرونی و فیزیکی داشته باشد و می تواند حتی منجر به ساخت پدیده هایی مثل پولترجایست شود. در اینجا دنیای سایلنت هیل مثال خوبی برای چگونگی تداعی شدن نیروی روانی می زند. با ارجاع به همان کتاب، گفته می شود که احساسات منفی قدرتمند (مثل ترس، نگرانی، درد یا تنفر)، معینا از سوی دختران نوجوان، بالاترین ظرفیت را برای تبدیل شدن به انرژی روحی روانی دارند.

در تمام قسمت های مختلف سایلنت هیل، این نوع انرژی و نمود پیدا کردن آن را در افراد متعددی دیده ایم؛ مثل یک کارمند میان سال که در غم از دست دادن همسرش فرو رفته، دختری افسرده که افکار خودکشی در سر دارد و پدرش را کشته است و یک پسرک یتیم که بیش از هر چیز در دنیا، می خواهد مادرش را پیدا کند و دوباره او را ببیند.

یک مثال خوب دیگر برای این موضوع، دختری است که نیروی روحی - روانی او به قدری قدرتمند بود که نیروی تاریکی و پلید ساخته شده از سوی او، به طور کلی تمام شهر سایلنت هیل را بلعید. این توضیح در یکی از کتاب های داخل بازی آمده است. در متن خاطرات گمشده سایلنت هیل 3 می خوانیم که: به خاطر قدرت ذهن آلسا، شهر به طور کلی تغییر حالت داد و به دنیای دیگر تبدیل شد. در این کتاب هم یک بار دیگر به نقش ذهن و قدرت آن بسیار تأکید شده است.

می توانیم همچنین به یک نمونه دیگر بین زندانیان زندان تولکا و بازماندگان طاعون اشاره کنیم؛ هر دو گروه با افکار منفی و شدیدی دست و پنجه نرم می کردند. دوباره از همان کتاب خاطرات گمشده نقل کنیم: به خاطر مرگ غیرقابل پیش بینی و ناگهانی تعداد زیادی از مردم شهر و همچنین احساسات و افکار زندانیان، نیرویی که شهر در خود داشت تغییر پیدا کرد و به تدریج شکلی متفاوت به خود گرفت. می توانیم ببینیم که نیروی ذهن، حتی شهر و قدرت های داخل آن را تحت تأثیر قرار داده است.

نیروی انباشته

نیروی روانی، افکار و احساسات افراد می تواند در یک نقطه خاص انباشته شود. این نقطه با منبع انرژی رابطه نزدیکی دارد و به صورت رندوم و اتفاقی انتخاب نمی شود. معمولا، نقاطی که نیروی روحی - روانی در آن جا انباشته شده، نقاطی هستند که احساس بسیار قدرتمند و شدیدی را تجربه نموده اند؛ آن هم احتمالا به دفعات. می توانیم ریشه این باور را که ارواح در درخت ها، آب و زیر زمین زندگی می نمایند به همین نکته ارتباط دهیم. اگر یک نقطه به مرور زمان پذیرای افکار و احساس یک یا چند نفر باشد، نیرو و قدرتی جدید از سمت خود فراوری می نماید؛ قدرتی که متعلق به آن مکان است. اشاره ای دوباره به همان کتاب خاطرات گمشده داشته باشیم که در آن از شهر سایلنت هیل به عنوان یک اسفنج نیروهای معنوی یاد شده است.

شهر سایلنت هیل انرژی و نیروی افکار و احساسات افراد را جذب می نماید، آن هم در مقادیر عظیم. امثال زیادی برای این موضوع در مجموعه سایلنت هیل و در قسمت های مختلف آن پیدا می شود. از این دسته مثال ها بسیارند که در اینجا به تعدادی از آن ها می پردازیم.

در سایلنت هیل 3: افکار منفی یک دختر که فکر خودکشی را در سر می پروراند، سال هاست که پس از مرگش در چرخ و فلک پارک لیک ساید باقی مانده و منجر به شکل گیری نیروهای مختلفی در آن مکان شده است. در متون بازی نوشته شده است: خاطرات آلسا در چرخ و فلک شهر بازی جان می گیرند. همان طور که از نامش پیداست، او آلسا نیست، بلکه احساس قدرتمند تاریکی اوست که به این مکان چنگ زده است. - کتاب خاطرات گمشده

در سایلنت هیل 2: تفکرات ذهنی یک دختر، که زنده زنده و به عنوان قربانی در مقابل خدایان سوزانده شده بود، هنوز در کلیسا وجود دارد. کتاب خاطرات گمشده: افکار آلسا از کودکی اش در کلیسا باقی مانده اند.

در سایلنت هیل 3: روی دیوارهای تونل، وقتی از تونل بیرون شهر بازی به سمت کلیسا حرکت می کنیم، نوشته هایی با خون وجود دارد. در همان کتاب خاطرات گمشده آمده است که این ها صدای معتقدی است که در گوش او از قربانی کردن خود و خودکشی می گوید. افکار این فرد، که خود را برای خدایان قربانی نموده است، تبدیل به نیروی روحی روانی شده و در تونل باقی مانده است.

در سایلنت هیل 2: نوشته ها و نامه های مدیر، دفترچه خاطرات استنلی کولمن در سایلنت هیل 3، نوشته و نامه های جوزف شرایبر در سایلنت هیل 4. همه این ها خاطرات و تفکرات یک فرد مرده هستند که نقش اصلی بازی به عنوان نامه و نوشته آن ها را می بیند.

در سایلنت هیل 4: نیروی روحی روانی یک افراطی مذهبی که از افکار و احساسات وی شکل گرفته، فردی که خود را قربانی نموده است، در یک آپارتمان باقی مانده، حتی مدت ها بعد از مرگ صاحب این نیرو و روی ساکنین آن ساختمان و حتی دیگر افراد تأثیر گذاشته است.

این ایده اصلی که افکار و احساسات یک نفر قدرت ماورایی دارد و می تواند روی نقطه ای خاص تأثیر بگذارد و در آن جا باقی بماند، ریشه در اعتقادات سنتی ژاپنی دارد. بیرون از سایلنت هیل، این ایده را می توانیم در داستان های ترسناک ژاپنی دیگر هم ببینیم.

حلقه: نیروی روانی منفی ساداکو یامامورا پس از مرگ او همچنان در چاه باقی مانده و روی یک نوار ویدیو و تلویزیون تأثیر گذاشته است.

آب سیاه: دقیقا با همین ایده طرف هستیم. افکار و احساسات منفی دختری که غرق شده است در کل ساختمان باقی مانده است و دختر هم به دنبال مادر خود می شود.

کینه: طلسم فردی که با تنفر بسیار مرده است، در تمام نقاطی که او حرکت نموده بود رخنه نموده و وجود دارد. افرادی که با این طلسم روبه رو می شوند، کشته می شوند و یک طلسم جدید جای آن را می گیرد.

دنیای درون یا ناخودآگاه

بعضی از فلاسفه می نویسند که هر انسان خودش دنیایی است، عبارتی که روی عمق بسیار و تنوع دنیای معنوی و اعتقادات هر فرد تمرکز دارد. بر اساس ایده هایی که در سری سایلنت هیل مطرح می شود، هر فرد به صورت ناخودآگاه در خود یک دنیای داخلی دارد. این دنیا از خاطرات و درک ما از دنیای واقعی و ادغام آن ها با افکار، تخیلات، احساسات و چیزهایی شبیه به آن ساخته شده است. این دنیای درون می تواند نمایانگر ترس ها، امیدها و باورهای سازنده اش باشد.

بعضی از افراد، مخصوصا آن هایی که قدرت تخیل بسیار بالایی دارند، دنیای درون عظیمتر، پیچیده تر و با لایه های بیشتری ساخته اند؛ دنیایی که پر است از تصاویر غریب. در طرف مقابل، دنیای درون بعضی از افراد کمتر توسعه یافته و پیش رفته است، ولی باز هم وجود دارد و این موضوع به معنای نبود این دنیای داخلی برای او یا در کل هیچ فردی نیست.

اگر تصور دنیای درون یا چیزی شبیه به آن برایتان سخت به نظر می رسد، تخیل کنید که وارد ناخودآگاه فردی شده اید. در چنین مکانی، خاطرات مختلف جای گرفته اند، خاطراتی که بعضا واضح نیستند. تخیلات و باورهای فرد و عظیمترین ترس های او همگی به شکل یک شهر یا روستا، که از یک سری عکس های متعدد تشکیل شده درآمده اند. این یک دنیای کامل است که می توانید به آن سفر کنید و تصاویر و دیدنی های مختلفی که در آن جا نهفته است را ببینید. خدا و سازنده این دنیا، همان فردی است که به دنیای درون او سفر نموده اید.

ساختار و محتوای دنیای درون افراد، کاملا به شخصیت و شرایط روحی - روانی سازنده ش، یعنی همان او بستگی دارد. دنیای درون هر فرد، کاملا خاص و مختص اوست. این دنیا می تواند یک بهشت زیبا باشد و این ظرفیت را هم دارد تا به شکل یک جهنم ترسناک در بیاید. تمام این ها به باورهای هر فرد که در او ریشه نموده اند، دنیا بینی او، غرایز و خواسته هایش و چیزهایی از این قبیل بستگی دارد. اگر بگوییم افکار و احساسات مختلف نیرویی دارند، نیروی روانی، پس منطقی است اگر به دنیای درون هم یک نیرو و قدرت نسبت دهیم؛ قدرتی که می تواند روی دنیای واقعی و افراد دیگر تأثیرگذار باشد.

با در نظر دریافت همین موضوع، پس از مرگ سازنده دنیای درون، یعنی خود فرد، این دنیا از بین نخواهد رفت و به عنوان یک نیروی روحی و روانی به وجود خود ادامه خواهد داد، معینا در یک نقطه خاص (در اینجا سایلنت هیل). این دنیا شرایطی مثل یک دنیای موازی پیدا می نماید، که البته شاید مثال و تشبیه مناسبی نباشد، ولی این منظور را خوب منتقل می نماید که در کنار دنیای واقعی مان شکل می گیرد و باقی می ماند. مرز این دنیای درون و دنیای واقعی، نقطه ای است که واقعیت و تخیل با یکدیگر برخورد می نماید. در توضیحات یکی از پزشکان بیمارستان بروک هیون (سایلنت هیل 2) درباره ناخودآگاه آمده است: …چون هیچ دیواری بین اینجا و آنجا وجود ندارد. این دنیا روی مرزی قرار گرفته است که واقعیت و خیال را از یکدیگر جدا می نماید؛ مکانی که هم دور است و هم نزدیک.

اینکه دنیایی دیگر با واقعیت ها و باورهای متفاوت خود وجود داشته باشد، ما را به این سمت سوق می دهد که از کلمه ای که خود بازی از آن یاد نموده، برای توصیفش استفاده کنیم: عالم غیر (Otherworld).

برای اینکه درک مفهوم دنیای دیگر را کمی ساده تر کنیم، بگذارید مثالی از سایلنت هیل 4 بزنیم. دنیای درون یک قاتل سریالی، شامل خاطرات او، دیدگاه ها و تخیلات بیمارگونه اش، در یک آپارتمان باقی مانده و نه تنها روی افراد داخل ساختمان تأثیر می گذارد، بلکه آن ها را به سمت خود جذب می نماید. بی ثباتی روانی کسی که این دنیا را ساخته منجر به شکل گیری یک دنیای دیوانه وار و طبیعت گیج نماینده و مبهم آن شده است. کتاب خاطرات گمشده: اگر ذهن فرد در شرایطی نابه سامان قرار داشته باشد، عالم غیر هم شرایطی بی نظم و پر هرج و مرج به خود می گیرد.

قوانین و محدودیت های دنیای درون

دنیایی که در ناخودآگاه ساخته شده قوانین خاص خود را دارد و بعضی محدودیت هم در آن پیدا می شود. در طومار سرخ، نوشته ای که در سایلنت هیل 4 پیدا می کنیم، آمده است: دنیای او از ما جداست. آن دنیا محدودیت هایی دارد و در این محدودیت ها، او به عنوان یک شاه حکومت می نماید. این دنیا همواره در حال تغییر و پر از هرج و مرج است. درها و دیوارهایی که انتظارش را نداریم، ناگهان ظهور می نمایند، زمین حرکت می نماید، هیولاهایی عجیب و غریب در آن پیدا می شوند؛ این دنیا را فقط خودش می تواند کنترل کند.

بازی از دنیای عجیبی که در یک فرد شکل گرفته برای ما توضیح می دهد. تنها سازنده این دنیاست که می تواند آن را کنترل کند. او قوانینش را معین می نماید، قوانینی که بر آن حاکم شده اند. همانطور که ساخت این دنیا، خودآگاه نبوده، هیچ کدام از این حرکات هم خودآگاه انجام نمی شوند. قوانین حول دنیا بینی و باورهای فردی که دنیا را ساخته است شکل می گیرند. باورهای فرد به عنوان قوانین دنیای درون نمود می نمایند. بگذارید نگاهی به بازی ها بیندازیم و تعدادی مثال بزنیم:

در سایلنت هیل 1: دخترکی که تحت تأثیر آموزه های دینی و باورهای مادرش به خداوند اعتقاد داشت. باورهای او منجر به ساخت خداوند در عالم غیر و دنیای درون او شدند.

در سایلنت هیل 1: دخترک باور داشت که ماده ای به نام آگلائوفتیس وجود دارد که می تواند شیاطین را از بین ببرد و این ماده، که در دنیای واقعی یک گیاه معمولی است، در دنیای درون به عنوان سلاحی مقابل شیاطین کار می نماید و کاربرد دارد.

در سایلنت هیل 1: این دختر همچنین باور داشت که نماد جادویی به نام نماد متاترون وجود دارد که با قدرت بسیار خود می تواند جادو را از بین ببرد، دنیاهای دیگر را نابود کند و همه چیز را به حالت قبل برگرداند. نقاشی او از این نماد، که هیچ ارزشی در دنیای واقعی نداشت، در دنیای درون او به یک آیتم مهم و اصلی تبدیل می شود.

در سایلنت هیل 3: نمادی که بسیار مهم بود، یعنی همان نماد متاترون، تمام قدرت خود را از دست می دهد. چون سازنده دنیا دیگر به قدرت آن باور ندارد و می گوید که این نماد یک تکه زباله است و در نتیجه قدرت نماد به طور کلی از بین می رود.

در سایلنت هیل 4: باورهای یک فرد افراطی دینی که معتقد است شمشیرهای مقدس وجود دارند، شمع ها مقدس هستند و گلوله های نقره می توانند ارواح را از بین ببرند، در دنیای او نمود می نماید و تبدیل به قوانین آن دنیا می شود.

واقعیت و دنیای ناخودآگاه

با در نظر دریافت نکات بالا، می توانیم دو نوع دنیای متفاوت در سری سایلنت هیل را به صورت جداگانه آنالیز کنیم.

دنیای واقعی یا عینی: دنیای بیرونی که بدون توجه به فرد و شرایط روانی او و باورهایش وجود دارد. این دنیا بی رحم است و هر کسی که بخواهد با قوانینش مبارزه کند را از بین می برد. ممکن است ریشه بی رحمی این دنیا، مردمی باشند که در آن سکنی گزیده اند؛ افرادی که آلوده به گناه اند و توانایی ابراز رحم و مهربانی را ندارند. تنها چیزی که برای مردم مهم است، اهداف شخصی و پیشرفت خودشان است. اگر فردی نتواند قوانین حاکم بر این دنیای واقعی و عینی را بپذیرد، راه چاره چیست؟ کسی که نمی تواند در این دنیا زندگی کند، چه کار باید انجام دهد؟

دنیای ناخودآگاه و درون یا دنیای فردی: اگر فردی نتواند یا نخواهد دنیا و بی رحمی حاکم بر آن را بپذیرد، راهکار چیست؟ اگر فرد نخواهد به زندگی در آن ادامه دهد و دیگر در چنین دنیایی وجود داشته باشد، باید چه کند؟ هدر، نقش اصلی سایلنت هیل 3، به این سؤال ما پاسخ می دهد: زجر کشیدن بخشی از زندگی و واقعیت های آن است. یا یاد می گیری تا با آن کنار بیایی، یا ناپدید می شوی و در دنیای رویایی که خود ساخته ای باقی می مانی. و پاسخ به همین سادگی است: می توانی در دنیای رویایی خود بمانی و از آن بیرون نیایی. و وقتی واقعیت چیزی جز عذاب کشیدن و شکنجه نیست، وقتی واقعیت فرد را با تاریکی خود احاطه می نماید، ذهن کوشش می نماید تا برای خود یک دنیای دیگر بسازد و به وجودش در آن ادامه دهد؛ دنیایی که در آن می تواند شادمانی خود را پیدا کند. پزشک بیمارستان بروک هیون در توضیح شرایط یکی از بیماران می گوید: واقعیت دیگری برای او وجود ندارد. او در دنیای دیگری است و در آن جا شادمان است. این بیمار شادمانی خود را در انکار دنیای واقعی و فرار از آن به یک دنیای ساخته تخیلات و توهمات خود یافته است. دنیایی او که برای خود در ناخودآگاهش ساخته، می تواند آرزوها و خواسته هایش را به واقعیت تبدیل کند. شاید بهتر است بگوییم که این دنیا، همان ناخودآگاه اوست؛ دنیایی که از خاطرات، غرایز، امیدهایش تشکیل شده و آینه ای از ذات واقعی یک فرد است. چنین دنیایی، مثل یک آینه بی نقص عمل می نماید، مثل سطح صاف یک رودخانه که تصویر کسی که به آن نگاه نموده را منعکس می نماید؛ آن هم با در نظر دریافت تمام جزئیات تصویر و حتی تفکرات.

ولی چگونه می توان وارد چنین دنیایی شد؟ به عبارت دیگر، چگونه می توان وارد چاله خرگوش داستان آلیس شد و در آن به پایین افتاد؟ برای اینکه یک فرد کاملا وارد دنیای ناخودآگاه شود، باید هر اتصالی که به واقعیت دارد را از بین ببرد. چنین شرایطی بی شباهت به اوتیسم نیست؛ یک بیماری که فرد مبتلا به آن در برقراری ارتباط با دیگر افراد و هر چیزی که بیرون خود است، مشکل دارد و ترجیح می دهد در دنیا و افکار خود باقی بماند.

چرخه ای بی خاتمه و نظریه جاودانگی

بی شک احتیاجی به گفتن این نکته نیست که هوشیاری را نمی توان از بدن فرد، یا بهتر است بگوییم معینا از مغز یک نفر، گرفت و جدا کرد. ولی آیا مرگ مغری به معنای از دست دادن هوشیاری و نابودی آن برای فرد است؟ آیا هوشیاری فرد به طور کلی از بین می رود؟ فلاسفه بسیاری در ادوار مختلف در پاسخ به این سؤال کوشش نموده اند. البته که هوشیاری وابسته به فرد مادی است و نمی تواند در نیستی وجود داشته باشد، ولی هوشیاری این توانایی را هم دارد تا ماده را در ناخودآگاه بازتاب دهد؛ طوری که دنیایی دیگر با منعکس کردن ماده به وجود می آورد. می توانیم به این شکل برداشت کنیم که هوشیاری و ذهن، آینه است و دیده های فرد و باورهای او از آن، تعوجاتی که در سطح آینه وجود دارند.

اما اگر یک ذهن و هوشیاری وارد این دنیای ساخته شده در ناخودآگاه شود، و بازتاب آن به نمایش در بیاید، آن وقت این دنیای ساختگی، تنها واقعیت آن ذهن خواهد بود. در چنین حالتی، نتیجه چیست؟ آن ذهن و هوشیاری در یک وجود بی خاتمه و همیشگی گیر نموده است و در یک چرخه بی خاتمه قرار گرفته. این هوشیاری اختیار خود را پیدا می نماید. کل چرخه یادآور چرخه اوربروس است؛ نمادی یونانی که یک مار را به هنگام خوردن دم خویش به تصویر می کشد و نماد ابدیت است. این نماد در سایلنت هیل 1 هم دیده می شد. وجود این هوشیاری کاملا از دنیایی که در آن قرار گرفته، نشات می گیرد. در چنین شرایطی، مرگ یک بدن هیچ معنایی برای آن هوشیاری ندارد، جز اینکه تنها ارتباط او با دنیای واقعی و تنها راه برگشت را هم از بین می برد.

هوشیاری حتی متوجه این مرگ نمی شود و به زندگی خود در دنیای ناخودآگاه ادامه می دهد. در طومار سرخ این موضوع تأیید شده و آمده است: هر کس که توسط آن دنیا بلعیده شده، تا ابد در آن جا زندگی خواهد نمود، بدون اینکه مرگی برایش وجود داشته باشد. مثال بسیار خوب این موضوع را در سایلنت هیل 4 می بینیم. هوشیاری والتر سالیوان پیش از مرگ بدن او به دنیای ناخودآگاه منتقل شده است و والتر هم بدون اینکه متوجه مرگش شده باشد، ده سال در دنیایی ساختگی به زندگی ادامه داده بود.

ادغام دنیاها

تا به اینجای کار می دانیم که یک مکان، می تواند نیروی افکار و احساسات افراد را جذب کند و در خود نگه دارد. یک مکان همچنین توانایی جذب نیروی دنیای درون یا ناخودآگاه افراد را هم دارد، آن هم نه برای یک فرد و بلکه افرادی متعدد. نتیجه چه می شود؟ در چنین حالتی، دنیاها به یکدیگر وارد شده و مرز بین آن ها به تدریج از بین می رود و در نهایت کاملا با یکدیگر ادغام می شوند. در بازی می خوانیم: عوالم غیر به اجبار وارد دنیای او شدند و دنیایش به شکل وحشتناکی آغاز به گسترش کرد.؛ برای مثال، شهر سایلنت هیل دنیای درون افراد زیادی را در خود جای داده است که همگی در کنار یکدیگر، یک عالم غیر را ساخته اند؛ دنیایی که مجموع آن عوالم غیر است. منطقی است اگر این عالم غیر نه توسط قوانین حاکم بر یک نفر، بلکه ادغام قوانین متعددی شکل بگیرد که بر بخش ها و قسمت های مختلف آن اعمال شده اند.

تأثیر

گفتیم که افکار و احساسات افراد، قدرت روحی و روانی معینی دارند. همچنین گفتیم که این قدرت ها می توانند روی افراد دیگر هم تأثیر بگذارند. بگذارید نگاهی به قدرت این تأثیر روی افراد بیندازیم. با توجه به رویدادهای مختلف بازی های سایلنت هیل، می توانیم چند نوع تأثیر مختلف برای این پدیده در نظر بگیریم:

• قدرت یک دنیای ناخودآگاه و داخلی می تواند افراد دیگر را هم به داخل خود بکشاند. افرادی که به این دنیاها ورود نموده اند، تحت تأثیر نیروی روحی و روانی حاکم بر آن، دیدی متفاوت از واقعیت خواهند داشت و به جای دنیای عینی، دنیای درون و ناخودآگاهی که وارد آن شده اند را مشاهده خواهند کرد. فردی که تحت تأثیر این نیروها قرار گرفته، ممکن است خود را داخل دنیای درون یک شخص دیگر ببیند. به زبان دیگر، شخصی که دنیای درون را ساخته، تنها فردی نیست که با آن دنیا ارتباط برقرار می نماید.
• نیروی افکار و احساسات می تواند روی شخصیت یک فرد تأثیر بگذارد و کاری کند تا او تسخیر شده به نظر برسد.
• بالاخره، نیروی افکار می تواند آن قدر قدرتمند باشد تا حتی جان یک نفر را بگیرد. مثال های مختلفی برای این موضوع در دنیای سایلنت هیل به چشم می خورد.

چه افرادی بیشتر تحت تأثیر نیروهای روانی مختلف قرار می گیرند؟

پیش از هر چیز می توان گفت احتمالا آن دسته از افرادی که حس ششم بهتری دارند، حسی که باعث می شود تا نیروهای ماورایی و نامرئی را بیشتر درک نمایند، بیشتر از دیگران ممکن است تحت تأثیر نیروهای روحی و روانی قرار بگیرند. با این حال، ذهن باید در شرایط و حالات خاصی قرار داشته باشد تا بهتر بتواند تأثیرات روحی و روانی را جذب کند و وارد یک دنیای ناخودآگاه شود. بازی به وضوح می گوید هر چه فرد بیشتر از واقعیت دور شود، احتمال ارتباط او و تماسش با عالم غیر بیشتر می شود. برای مثال، چند حالت مختلف بین شخصیت های سایلنت هیل که افراد را مجبور به ورود به عالم غیر نموده، از این قرار هستند:

• به هنگامی که فرد خواب است. (ریچارد برین تری، فرنک ساندرلند)
• تحت تأثیر الکل (سینتیا ولاسکز) و تحت تأثیر مواد مخدر قوی (پیتر والش)
• در محیط هایی که محدوده دید پایین می آید، مثل مه یا تاریکی. در کتاب خاطرات گمشده نوشته شده است: مه و تاریکی با قرار دادن مانعی در مقابل، حالتی را به وجود می آورند که در آن توانایی دید محدود می شود. به زبان دیگر، مانعی بین مرز آسمان و زمین قرار می گیرد که به معنای ادغام دو دنیای خیال و دنیای واقعی است.
• می دانیم فردی که از زندگی خود رضایت ندارد، به تدریج هر چه بیشتر از واقعیت فاصله می گیرد؛ در نتیجه، ذهن افرادی که سختی بسیاری را در زندگی خود تحمل نموده اند معینا بیشتر تحت تأثیر دنیاهای ناخودآگاه قرار خواهد گرفت. این موضوع هم در کتاب خاطرات گمشده تأیید شده است: افرادی که ذهنی مغتشش دارند به راحتی جذب دنیای دیگر می شوند. به همین دلیل هم سایلنت هیل، وقتی به مکانی انباشته از نیروهای روحی - روانی افراد مختلف تبدیل می شود، مانند یک آهن ربا آغاز به جذب دیگران می نماید؛ افرادی که تاریکی در آن ها رخنه نموده است.

واقعیت، خیال و توهم

برای توصیف دنیای سایلنت هیل، احتیاج داریم تا گریزی به چند تعریف مختلف روان شناختی بزنیم که نهایتا به درک بهتر عناصر مختلف این سری بازی ها یاری عظیمی خواهند کرد؛ تعاریفی از واقعیت، خیال و توهم.

واقعیت: تعریفی که افراد معمولی از دنیای اطراف خود دارند یا به عبارت دیگر، وقتی شکل واقعی و محتوای یک چیز با شکل و محتوای آن چیز در ذهن فرد یکسان باشد، می گوییم با واقعیت طرف هستیم. یا به زبان ساده تر می توانیم واقعیت را به این شکل تعریف کنیم: نگاه عینیت گرا به هر چیز (نگاه به چیزها در مقام ابژه). حتی می توانیم یک قدم جلوتر برویم؛ تصور کنید روی میز یک فنجان قهوه است، فردی که حسابی خسته هم هست و چند ساعتی بیشتر نخوابیده، با دشواری از خواب نصف و نیمه خود بلند می شود، نگاهی به آن فنجان قهوه می اندازد، و فقط یک فنجان قهوه می بیند.

توهم: افراد معمولی نباید با این پدیده برخورد داشته باشند؛ پدیده ای که به معنای مشاهده اشتباه دنیای اطراف فرد است. چه چیزی غلط یا اشتباه است؟ یا بهتر است بپرسیم، چه چیزی باید غلط باشد و اشتباه؟ آن چه که فقط و فقط فرد مجنون می بیند و بقیه نمی توانند. توهمات یک فرد دیوانه، فقط و فقط توسط او دیده می شوند و هرگز شخص دیگری نمی تواند آن را ببیند. ارجاعی دیگر به منبع اصلی مان در بازی بدهیم. کتاب خاطرات گمشده درباره والتر سالیوان سایلنت هیل 4 نوشته است: سالیوان می گوید که او یک شیطان قرمز دیده است. او چه چیزی دیده بود؟ هیچ کس به غیر از سالیوان هرگز نخواهد فهمید که او واقعا چه چیزی دیده بود. این تصاویر اشتباه و غلط، که فرد دیوانه دیده است، واقعا چه شکلی هستند؟ این ها تصاویر و عناصری از ناخودآگاه فرد هستند که بالا آمده اند و با درک فرد از واقعیت ادغام شده اند. چرا بقیه نمی توانند آن ها را ببینند؟ چون آن ها فقط در ناخودآگاه یک فرد وجود دارند و در واقعیت وجود ندارند، در نتیجه کسی به غیر از آن ها نمی تواند این تصاویر را ببیند. بگذارید در اینجا هم مثالی بزنیم. همان فنجان قهوه بالا را در نظر بگیرید. فرد حالا بلند شده است، آن فنجان قهوه را دیده و به دور اتاق می دود و فریاد می زند که نجاتم دهید! او می خواهد من را بکشد! فنجان قهوه قصد جانم را نموده!. توهمات ارتباطی با واقعیت ندارند.

خیال: این پدیده بعضی اوقات برای افراد معمولی هم اتفاق می افتد. خیال بدین معناست که فرد یک چیز واقعی را به شکلی متفاوت می بیند، ولی کاملا با توجه به باورها و ذهنیت های خودش. خیال اغلب به خاطر انتظارات بسیار بالای یک فرد از موضوعی شکل می گیرد. اگر فرد به خاطر فشارهای بسیار بالای احساسی یا عوامل دیگری مثل محدودیت دید (مثلا در شب) و اشتباه در دید (خطای دید) هم موضوعی را به شکلی غیر واقعی ببیند، آن را خیال در نظر می گیریم. در چنین موقعیتی، فرد یک چیز را کامل ندیده است و بلکه بخشی از آن را مشاهده نموده، و ذهن به صورت اتوماتیک تصویر را کامل می نماید. این کامل کردن با توجه به حال فرد و همچنین اطلاعاتی که از ناخودآگاه گرفته شده انجام می شود. توضیح موضوع کمی سخت است، در نتیجه بگذارید یک مثال بزنیم. تصور کنید نزدیک های شب است، فردی در جاده ای مشغول راه رفتن است. هوا تاریک شده است و کمی هم مه آلود به نظر می رسد، او هم نمی تواند به خوبی مقابل خود را ببینند و اتفاقا نصف روز را هم مشغول سایلنت هیل بازی کردن بوده است. فرد مورد نظر ما احتمالا در حال حاضر حسابی ترسیده است. او محتاط از داخل مه عبور می نماید، هر سایه او را می ترساند و هر صدایی که می شنود، سرش را بر می گرداند تا از آن مطمئن شود و حتی با صدای پای خودش هم قلبش می ریزد. کمی جلوتر که می رود، مردی در جلویش ظاهر می شود، اما مه و تاریکی به او اجازه نمی دهد تا مرد را به وضوح ببیند. در نتیجه تنها چیزی که می بیند، سایه یک مرد است که از مقابل به سمت او می آید. فرد همانطور که گفتیم زمان زیادی را پای سایلنت هیل گذرانده و به خاطر انتظاراتی که دارد، کاملا آماده است که جلوی خود یک هیولا ببیند. او کمی چشم هایش را تنگ می نماید تا سایه مقابلش را بهتر ببیند و بعـله، او مقابل خود یک هیولا می بیند. مثال های ساده تری هم وجود دارد. همین موقعیت را در نظر بگیرید، ما فردی که سایلنت هیل بازی می نموده را با فردی که از کلیسا برمی شود و مدت زیادی مشغول شنیدن دعا درباره بازگشت عیسی بوده جایگزین می کنیم. او در راه برگشت به خانه در مه شکلی می بیند، شاید سگی است، چوبی است، درختی است و ذهنش آن را با فرشته ای یا چیزی شبیه به آن کامل می نماید.

ادراک فردی

هیرویوکی اواکو، نویسنده سایلنت هیل 2 و سایلنت هیل 3، گفته بود که ایده اصلی مجموعه بر اساس نظریه های فلسفی حول فهم فرد از واقعیت شکل گرفته است. به شکل خلاصه می توانیم بگوییم که هر شخص دنیا را متفاوت می بیند و زاویه این دید به شخصیت ها آن ها و همچنین دنیا بینی شان وابسته است. در واقع، ما به هیچ وجه نمی توانیم دنیا را به شکل عینی نگاه کنیم، چون کامل وابسته به حس های خود و اطلاعاتی که آن ها به ما می دهند هستیم. به همین دلیل، یک جسم می تواند متفاوت از سوی دو نفر دیده شود. یک فرد معمولی، جسمی که سبز رنگ است را به رنگ سبز می بیند و کسی که کوررنگی دارد، آن را خاکستری. چیزی در دنیای واقعی ممکن است از سوی فردی بد و منفی قلمداد شود و از سوی فرد دیگری به عنوان چیزی مثبت و خوب. فردی که معمولی شناخته می شود دنیا را به آن شکلی که معمولا محسوب می شود نگاه می نماید و فردی که از نظر روانی ثبات ندارد، همان دنیا را به شکل کابوسی پر از هیولا می بیند.

و این ها موضوع مهمی را برایمان روشن می نمایند: ذهن در همه حال کوشش می نماید تا از هر چیزی که ممکن است آزارش دهد، فاصله بگیرد و به افراد اجازه می دهد تا دنیا را به هر شکلی که می خواهند بفهمند، ببینند و درک نمایند. در نتیجه همین موضوع، نگاه های فردی و ذهنی متعددی از دنیا ساخته می شود. به سادگی می توان گفت که ما هرگز نمی توانیم حقیقت مطلق و عینی را ببینیم و تنها چیزی را می بینیم که خودمان می خواهیم ببینیم.

در سری سایلنت هیل، این نظریات با معرفی یک حالت متعادل بین دنیای واقعی و دنیای ناخودآگاه به تصویر کشیده می شوند. فردی که تحت تأثیر یک دنیای ناخودآگاه و درونی است، در همه حال کوشش می نماید تا تعادلی بین دو واقعیت مختلف پیدا کند و نهایتا دنیای درونی روی فهم آن ها تأثیر می گذارد و کاری می نماید تا ادغامی از واقعیت و دنیای ناخودآگاه را ببیند. زمین زیر پای او ممکن است خالی به نظر برسد، دیوارها ممکن است با گوشت و خون پوشیده شوند، ولی این بدین معنا نیست که زمین و دیوار واقعا به این شکل هستند. بقیه افراد ممکن است آن زمین را کاملا معمولی ببینند، یا به شکلی دیگر که کاملا وابسته به دنیای ناخودآگاهی است که تحت تأثیر آن هستند و همچنین میزان و شدت آن تأثیر. کتاب خاطرات گمشده می نویسد: عالم غیر، با توجه به شخصی که به آن نگاه می نماید، فرق خواهد نمود. بد نیست مثل همواره مثال هایی از قسمت های مختلف سایلنت هیل برای فهم بهتر موضوع در این مجموعه بیاوریم.

در سایلنت هیل 2: دیالوگ های بین جیمز و لورا نمایانگر این موضوع هستند.

• دخترک کوچکی مثل تو اینجا چه می نماید؟،
• کوری یا واقعا نمی بینی؟،
• حتی یک خراش هم رویت نیافتاده!،
• چرا باید می افتاد؟!

دیالوگ هایی این چنینی کاملا و به وضوح این موضوع را گوشزد می نمایند که این دو، مشغول دیدن دنیاهای متفاوتی هستند. جیمز شهری متروک پر از هیولاهای مختلف را می بیند، در حالی که لورا یک شهر کوچک و معمولی بین راهی را می بیند. کتاب می گوید: از دید او شهر معمولی به نظر می رسد. او هیولایی نمی بیند و او حتی ماریا را هم نمی بیند. ولی سؤال اینجاست که کدام یک از آن ها، سایلنت هیل واقعی را می بیند؟ احتمالا هر کدام از این شخصیت ها فقط آن چیزی را می بینند که می خواهند.

در سایلنت هیل 2: آنجلا در دنیایی کابوس وار و میان حجم زیادی از آتش زندگی می نماید و همواره در حال درد کشیدن است. وقتی دنیای جیمز برای مدتی کوتاه با او ارتباط برقرار می نماید، آنجلا می گوید: برای من، دنیا همواره این شکلی است. ادی دنیا را پر از عده ای قاتل می بیند و از دید او دنیا به یک قصابی بسیار عظیم به نظر می رسد.

در سایلنت هیل 2: وقتی جیمز در هزارتو قرار گرفته است، او هیولای ترسناکی را می بیند که به آنجلا حمله می نماید. آنجلا هیولا را پدر خطاب می نماید و می گوید: نه پدر، خواهش می کنیم، این کار را نکن. به نظر می رسد که هم آنجلا و هم جیمز، هیولا را متفاوت می بینند. یکی او را شبیه به هیولایی می بیند و دیگری شبیه به تصویر پدرش که در خاطراتش ثبت شده.

در سایلنت هیل 2: نزدیکی های خاتمه بازی، آنجلا جیمز را برای مدتی کوتاه شبیه به مادرش می بیند و حتی او را مادر صدا می نماید و می گوید: مادر! مادر! به دنبالت می گشتم. تو تنها کسی هستی که باقی مانده. شاید، شاید حالا بتوانم استراحت کنم. مادر! چرا فرار می کنی؟ تو که مادر نیستی. تویی. معذرت می خواهم. او به قدری می خواست مادر مرده اش را ببیند که ذهنش آماده بود تا هر چیزی که ممکن است اندک شباهتی به او را داشته باشد، تبدیل به مادرش کند. نه تنها دنیای اطراف را می توان با درک فردی و متفاوت نگاه کرد، بلکه فهم ذهنی فرد روی زاویه دید او نسبت به دیگران هم تأثیرگذار است.

در سایلنت هیل 3: یکی از غولآخرهای بازی به نام پیام آور، از اعضای فرقه داخل بازی است. هدر او را کاملا به عنوان یک هیولا می بیند. کتاب برای اینجا هم می گوید: اعضای فرقه با قدرت کلودیا تغییر شکل داده اند و در دید هدر این تغییر ظاهر شبیه به یک هیولا می ماند. اینجا هم بار دیگر با درک متفاوت خود فرد از موضوع طرف هستیم.

سقوط

قبلا درباره این موضوع صحبت کردیم که عالم غیر، که به خاطر نیروی روحی - روانی افراد به وجود آمده است، می تواند به عنوان یک دنیای موازی در نظر گرفته شود. این دنیای جداگانه می تواند روی دیگر افراد تأثیر بگذارد و آن ها را به سمت خود جذب کند. در ابتدا، هر فرد فقط تحت تأثیر یک دنیاست و آن همان واقعیت است، اما او در نقطه ای بین دو دنیا قرار می گیرد و ادغامی از آن دو را می بیند. این شرایط را می توان کم و بیش، حالتی بین دو تغییر عظیم در نظر گرفت؛ نیمی از هوشیاری فرد در دنیای درون و ناخودآگاه فرو رفته و نیم دیگر هنوز در دنیای واقعی است. این تعادل هم ثابت نیست و تغییر می نماید. همانطور که در بازی ها دیده ایم، ذهن می تواند بعضی اوقات در دنیای ناخودآگاه بیشتر فرو رود و در مقابل، بعضی اوقات وزنه تعادل بیشتر به سمت واقعیت مایل می شود. برای مثال، سایلنت هیل مه گرفته و سایلنت هیل در تاریکی شب، بیشتر نزدیک واقعیت هستند و سایلنت هیل در کابوس یا ناکجاآباد در سایلنت هیل 1 به عالم غیر نزدیک ترند.

وقتی تأثیر یک دنیای ناخودآگاه به اندازه کافی شدید و قدرتمند می شود، هر آنچه که موجب ارتباط ذهن با واقعیت شده ضعیف می شود و ذهن فرد به طور کلی در دنیای دیگر فرو می رود و فقط دنیای ناخودآگاه را می بیند. در چنین حالتی، فرد بیشتر در حال تجربه توهم یا رویای محض است تا خیال. مثال های متعددی در بازی ها وجود دارند و به چند عدد از آن ها اشاره می کنیم.

در سایلنت هیل 1: به خاطر تأثیری که عالم غیر روی شخصیت اصلی دارد، جمعیتی دیگر از افراد به تدریج بیشتر و بیشتر در دنیای کابوس واری که توسط دخترک ساخته شده، فرو می فرایند. هر چه قدرت این دنیای دیگر بیشتر می شود، از دید شخصیت ها وحشتناک تر و ترسناک تر به نظر می رسد.

در سایلنت هیل 4: تحت تأثیر افکار و احساسات قاتل سریالی و مرده داستان، افراد یکی پس از دیگری به سمت دنیای ناخودآگاه او کشیده می شوند و خود را در آن می بینند.

کسی که در ناخودآگاه فرو رفته، چه حال و روزی دارد؟

چه بر سر بدن فردی می آید که هوشیاری او و ذهنش در دنیای ناخودآگاه فرو رفته و مشغول گشت و گذار در آن جاست؟ سه ایده مختلف برای این موضوع در سری سایلنت هیل مطرح می شود، اما نهایتا هیچ کدام به عنوان پاسخ نهایی و قطعی بالاتر از دیگری قرار نمی گیرد. به احتمال زیاد، ادغام هر سه ایده، پاسخ نهایی این سؤال خواهد بود.

نظریه اول: شخصیت ها خواب هستند. پیش از هر چیز اضافه کنیم که فقط دنیایی که فرد اطراف خود می بیند، ساخته و پرداخته ذهن او نیست، بلکه بدنش هم می تواند بازتابی از تمایلات ذهنی باشد. در بعضی بخش های بازی، می توانیم کم و بیش با اطمینان بگوییم آنچه می بینیم، بدن خود فرد نیست، بلکه بازتابی از خود او در دنیای درون است. درست همانطور که شما هم وقتی کابوس می بینید، بدنتان اتفاقات مختلف و متعددی را تجربه می نماید، اما در واقعیت بدن شما روی یک تخت به آرامی خوابیده است. چند مثال از بازی ها بزنیم.

در سایلنت هیل 4: وقتی برای اولین بار وارد دنیای ساختمان ها می شوید، به آپارتمان برگردید و از پنجره به بیرون نگاه کنید. خواهید دید در حالی که ریچارد برین تری در دنیای دیگر، دنیایی که ناخودآگاه والتر است، گیر افتاده، بدنش در آپارتمانش به صورت خوابیده قرار گرفته است. او خواب است.

در سایلنت هیل 4: این موضوع برای آیلین هم صدق می نماید. در حالی که آیلین در حال گشت و گذار در دنیای دیگر با هنری است، بدن واقعی او در بیمارستان سن ژروم خوابیده است.

در سایلنت هیل 1: پس از چند ورود و خروج، هری خود را در مغازه شیر سبز می بیند، البته در دنیای دیگر و جمله جالبی می گوید: دیگر نمی دانم چه چیزی واقعی است. ممکن است یک ماشین به من زده باشد و من همین حالا بیهوش در تخت یک بیمارستان خوابیده ام. شاید همه این ها در ذهن من جریان دارد. یکی از خاتمه های بد سایلنت هیل، می گوید که هری تمام این مدت که در دنیای ناخودآگاه بوده، بدنش در حال خونریزی شدید بعد از تصادف در ماشین مانده رها شده بوده است.

نظریه دوم: شخصیت ها در شهر رفت و آمد می نمایند و آن را به اشتباه به شکلی دیگر می بینند. تئوری خواب بودن شخصیت ها، با اینکه بسیار خوب است، اما در همه نقاط جواب نمی دهد و نمی تواند تمام وقایع را توصیف کند. برای مثال، اگر هدر این همه وقت در خانه ای به خواب فرو رفته بود، چطور توانست بالاخره به خانه برسد؟ داستان جیمز هم با ایده خواب همواره جواب نمی دهد. اینکه بخواهیم تصور کنیم جیمز تمام مدت در یک دستشویی خوابش برده بود، کمی مشکل ایجاد می نماید.

اشتباه نیست اگر تصور کنیم که رابطه مستقیمی بین میزان هوشیاری فرد با بدن فیزیکی اش، با میزان فهم او از دنیای واقعی برقرار باشد؛ یعنی هر چه فرد بیشتر در دنیای دیگر فرو رود و دیدش از دنیای اطراف تحت تأثیر آن قرار بگیرد، رابطه بدن با دنیای واقعی هم کم می شود. فرد در مرحله اول دیدی طبیعی و نرمال از دنیای اطراف دارد، سپس وارد مرحله خیال و نهایتا وارد توهم می شود. هر قدر ذهن بیشتر وارد ناخودآگاه شود، رابطه ذهن با بدن کمتر می شود و در شدیدترین حالت، اگر هوشیاری فرد کاملا از بدن فیزیکی او جدا شود، نتیجه چیزی نیست جز مرگ. در مواقعی که هوشیاری هنوز با قدرت و شدت متصل به واقعیت است، آنچه فرد می بیند، نسخه ای تغییر یافته از واقعیت است. فرد در شهر راه می رود، مثلا در فروشگاه، در مترو یا در جاده ها و همه اعمال و رفتار آن ها هم در دنیای واقعی در حال رویداد هستند. با این حال، هر چه تأثیر دنیای دیگر بیشتر می شود، فردی که تحت این تأثیر قرار گرفته به حالت خواب کاتاتونیا نزدیک می شود؛ یعنی در نقطه ای بدون حرکت می ایستد، در دنیای خود فرو می رود و بعضا از خود حرکات عجیب نشان می دهد.

مثالی از سایلنت هیل 3 بزنیم. هدر، نقش اصلی بازی، در طبقه دوم بیمارستان بروک هیون برای مدتی وارد دنیایی کابوس مانند می شود؛ آن هم به شکلی ناگهانی و طوری که انگار از شرایطی وارد شرایط دیگری شده است. در همین حالت، او به اتاقی در طبقه پایین می رود و نردبانی در آن جا پیدا می نماید. این نردبان قبلا در این اتاق نبود. او از نردبان استفاده می نماید تا از یک حفره عجیب پایین بیاید و به یک فاضلاب زیرزمینی می رسد؛ دید کابوس مانند او هنوز پابرجاست. وقتی هدر به واقعیت بازمی شود و از آن درک کابوس مانند خارج می شود، او در همان اتاقی است که نردبان را در آن پیدا نموده بود. می توانیم به خوبی و با استفاده از این اطلاعات، آنچه در دنیای واقعی اتفاق افتاده است را ترسیم کنیم. هدر در طبقه دوم بیمارستان به حد عمیقی از ناخودآگاه خود فرو رفته و شدت کابوس بسیار بیشتر شده است. او یک طبقه پایین آمده، وارد اتاقی شده و در آن جا هوشیاری خود را از دست داده است. نردبان و فاضلاب همگی توهم بوده اند. او پس از مدتی در همان اتاق به هوش آمده. نظریه دوم، نظریه اول را نقض نمی نماید و در واقع کنار آن قرار می گیرد.

نظریه سوم: افراد از دنیای واقعی ناپدید می شوند. بعضی از اتفاقات صحنه های مجموعه طوری به تصویر کشیده شده اند که ممکن است تصور کنیم شخصیت ها به محض ورود به عالم غیر، از دنیای واقعی ناپدید می شوند و هیچ اثری از آن ها باقی نمی ماند. این ایده حسابی اشتباه به نظر می رسد، ولی برعکس آن را دیده ایم؛ یعنی زمانی که شخصیت ها از دنیای ناخودآگاه بیرون می فرایند و وارد واقعیت می شوند، آن ها دیگر در دنیای ناخودآگاه وجود ندارند.

مثالی از سایلنت هیل 4: هوشیاری سینتیا برای مدت زمانی کوتاه از دنیای ناخودآگاه به واقعیت بازمی شود و در این بازه زمانی، سینتیا از ایستگاه مترویی که در آن قرار داشت ناپدید می شود. این اتفاق برای هنری هم در بیمارستان می افتد و وقتی او بازمی شود، آیلین به او می گوید که ناگهان ناپدید شدی!. ولی آیا این پدیده می تواند به صورت برعکس هم اتفاق بیفتد؟ در صورتی که تصور کنیم چیزی به معنای واقعیت مطلق وجود ندارد، و ماده کاملا موضوعی نسبی است، آن وقت دنیای واقعی و دنیای ناخودآگاه با یکدیگر برابر خواهند بود؛ با این تفاوت که دنیای ناخودآگاه را ذهن های بیشتری تشکیل داده است. در چنین حالتی، می توان تصور کرد که فردی از دنیای واقعی ناپدید و وارد دنیای درون شده باشد.

ایده دیگر هم در سایلنت هیل 4 وجود دارد. پیتر والش که آخرین بار دوستانش او را به هنگام بالا رفتن از تعدادی پله دیده اند و او سپس کاملا ناپدید شده، از ایده ناپدید شدن افراد می گوید. با در نظر دریافت این ایده، پیتر والش ناپدید و وارد دنیای درون یک قاتل سریالی شده و نهایتا هم در آن جا مرده است. با این حال، در همان سایلنت هیل 4 بدن ریچارد را در حالی در دنیای واقعی می بینیم که خودش در دنیای ناخودآگاه است و این یعنی افراد ناپدید نمی شوند. ممکن است ناپدید شدن افراد دلیل دیگری داشته باشد که هنوز سراغش نرفته و آن را کشف ننموده ایم.

مرگ در واقعیت و مرگ در دنیای درون

می خواهیم این موضوع را آنالیز کنیم که آیا مرگ فرد، روی حضور ذهن او در دنیای ناخودآگاه تأثیر می گذارد؟ یا اینکه اگر فردی در دنیای ناخودآگاه بمیرد، آیا بدن او در دنیای واقعی هم دچار همین سرنوشت می شود؟ چند ایده مختلف و مثال را از بازی های سری آنالیز می کنیم تا با چگونگی به تصویر کشیده شدن این موضوع آشنا شویم.

ایده نخست: شدت و حدت تأثیر دنیای ناخودآگاه می تواند منجر به مرگ در دنیای واقعی شود. هر چه ذهن عمیق تر در دنیای دیگر فرو رود، ارتباط او با جسمش کمتر می شود. ولی اگر این رابطه به طور کلی قطع شود، چه اتفاقی می افتد؟ پاسخ به این سؤال در نوشته های جوزف شرایبر سایلنت هیل 4 آمده است: تو هم آن دنیا را دیده ای… ولی اگر در آن سقوط کنی، دیگر فقط یک کابوس نخواهد بود. آنجا گم نشو. اگر به داخلش کشیده شوی، کشته خواهی شد. اگر هوشیاری فرد کاملا از جمسش جدا شود، سرنوشت بدن او در واقعیت مرگ است. اما این مرگ، چه شکلی خواهد بود؟

در سایلنت هیل 4: تحت تأثیر دنیای درون والتر سالیوان، جوزف شرایبر به تدریج کشته می شود. او می گوید: سرم درد می نماید… چشمانمان دیگر نمی بینند… درد… می توانم حس کنم که بدنم به سمت مرگ پیش می رود. همچنین می توانیم برداشت کنیم که چنین مرگی، آغازش سردردی این چنینی است.

در سایلنت هیل 1: در توضیح داستان بازی آمده است که پلیسی به نام گوچی، که در حال آنالیز فعالیت های فرقه دینی سایلنت هیل و ارتباط آن ها با مواد مخدر بود، به خاطر نیروی آلسا کشته شده است. این نیرو، همان نیروی افکار و احساسات است؛ نیروی روانی. درباره او نوشته شده است: احتمال اینکه افسر گوچی به قتل رسیده باشد بسیار کم است. به نظر می رسد او به مرگ طبیعی مرده است. ولی مدارک پزشکی هیچ سابقه ای از بیماری قلبی را در او نشان نمی دهد. از این نکته می توانیم استنباط کنیم دلیل مرگ فردی که در دنیای دیگر کشته شده، در دنیای واقعی به این شکل به نظر می رسد که سکته قلبی بوده است.

در سایلنت هیل 4: اگر خاتمه 21 آیین را در بازی بگیرید، دنیای درون والتر سالیوان آن قدر قدرت پیدا می نماید که نیروی آن روی تمام سکنه ساختمان اصلی بازی تأثیر می گذارد. در این خاتمه خاص می شنویم تمام افرادی که در این ساختمان زندگی می نموده اند سریعا به بیمارستان سن ژروم فرستاده شده اند. بیشتر آن ها درد شدیدی در سینه احساس نموده بودند. آیا این اتفاق، می تواند با نحوه مرگ بدن افسر گوچی در سایلنت هیل 1 ربط داشته باشد؟

همچنین می توانیم یک بار دیگر به حلقه اشاره کنیم. در این رمان، ساداکو یامامورا می تواند با استفاده از نیروهای تلکنسیس یا تأثیر روی افراد یا اجسام از فاصله دور، آن ها را بکشد. مرگ کسانی که به دست او کشته می شوند، همگی ایست قلبی عنوان می شود.

ایده دوم: نیروی ذهن می تواند افراد را بکشد. چنین پدیده ای هم در دنیای سایلنت هیل اتفاق افتاده است. در توضیح یکی از شخصیت های بازی آمده است: او می توانست با ذهنش کارهای مختلفی انجام دهد. فقط کافی بود آرزوی مرگ کسی را کند تا آن ها را بکشد. نیروی روانی دخترکی در سایلنت هیل 1 آن قدر زیاد بود که می توانست تا سر حد مرگ روی بعضی از افراد تأثیر بگذارد. در سایلنت هیل 4 همچنین می فهمیم که تعداد زیادی از چنین بچه هایی را با نیرویی یکسان کشف نموده بودند.

ایده سوم: مرگ در دنیای دیگر، چگونه روی جسم تأثیر می گذارد؟ برای سؤال به این پاسخ، چند مثال از بازی ها را آنالیز می کنیم.

در سایلنت هیل 1: هری در ابتدای بازی کشته می شود، ولی نهایتا در کافه ای بیدار می شود. خاتمه خوب بازی این ذهنیت را در مخاطب ایجاد می نماید که مرگ او در ابتدای بازی، منجر به کشته شدن جسمش نشده است؛ دقیقا مثل یک رویا. اگر در یک رویا کشته شوید، بیدار می شوید و می فهمید همه آنچه مشغول تجربه اش بودید، تنها یک خواب بوده است.

در سایلنت هیل 3: به دفعات هدر در دنیای دیگر کشته می شود، ولی در واقعیت حالش خوب است. برای مثال، همان ابتدای بازی با یک رویا طرف هستیم و نهایتا او از آن بیدار می شود. با این حال، اگر هدر هنگامی که مشغول گشت و گذار در شهر است، آن هم در دنیای درون در حالی که ذهنش دیدی متفاوت از واقعیت را به او داده، اگر از یک پشت بام واقعی پایین بپرد یه قطاری او را زیر کند، هدر هم می میرد.

در سایلنت هیل 4: مرگ افراد در دنیای دیگر، روی جسم آن ها در واقعیت هم تأثیر می گذارد. دیالوگی در بازی هست که می گوید: فقط این را می دانم که اگر اینجا کشته شوی، در دنیای واقعی هم می میری.

در نهایت، همانطور که می توانیم ببینیم، هر کدام از قسمت های سری سایلنت هیل ایده ای متفاوت از کشته شدن در دنیای دیگر و تأثیر آن در واقعیت مطرح نموده اند. می توانیم این نظریه را مطرح کنیم که حدت و شدت تأثیر دنیای درون روی فرد، میزان تأثیر اتفاقات در دنیای واقعی را هم معین می نماید. صد البته که قوانین آن دنیای درون هم که از سوی سازنده اش بر آن اعمال شده اند، بی تأثیر نخواهند بود. البته یک نکته دیگر هم می تواند وجود داشته باشد و روی این موضوع تأثیر بگذارد: مرگ ها در داخل شهر سایلنت هیل و در بیرون از شهر، متفاوت بوده اند.

ایده چهارم: آیا صدمات و آسیبی که به جسم در دنیای دیگر وارد می شود، روی جسم واقعی هم تأثیر می گذارد؟ با توجه به آنچه در قسمت های مختلف سری دیده ایم، می توانیم بگوییم که نه، زخم ها و آسیب هایی که به فرد در دنیای دیگر وارد می شود، تأثیری روی جسم واقعی فرد ندارند. البته سایلنت هیل 4 می گوید که ممکن است، آن هم نه در همه حال، بعضی از آسیب ها روی بدن فردی که در دنیای دیگر کشته شده، باقی بمانند. والتر سالیوان قتل های خود را در دنیای دیگر انجام می داد و افرادی که کشته می شدند، نشانه هایی از صدمات روی جسدشان نمود می کرد.

در سایلنت هیل 1 تا 3 هیچ نشانه ای از اینکه فرد ممکن است در دنیای درون صدمه ببیند و این صدمه ها روی بدن واقعی او هم شکل بگیرند، وجود ندارد. در سایلنت هیل 4 باز قضیه فرق می نماید. آیلین در دنیای دیگر بسیار آسیب می بیند. والتر سالیوان دست او را می شکند و تا جای ممکن او را کتک می زند. جای آسیب ها و صدمات کاملا در دنیای دیگر روی آیلین پیداست. با این حال، در خاتمه هایی که آیلین نمی میرد، او حتی یک کبودی هم ندارد. از طرف دیگر، در یکی از خاتمه های بازی که آیلین در آن کشته می شود، گزارشی در رادیو می گوید: زن را به سرعت به بیمارستان سن ژروم منتقل کردند، اما به خاطر صدمات زیادی که به او وارد شده بود، او جان خود را از دست داد. همچنین، در گزاش های پلیس آمده است که جسد کسانی که والتر به قتل رسانده، صدماتی یکسان با شرایطشان در دنیای دیگر داشته اند. برای مثال، یکی از مقتولین که در دنیای درون سوزانده می شود، جسدش هم در دنیای واقعی سوخته است. آنچه می توان از سایلنت هیل 4 نتیجه گرفت به این شکل است که اگر فرد کشته شود، آن وقت صدمات هم روی بدنش در دنیای واقعی حفظ خواهند شد.

ایده پنجم: مرگ در عالم غیر به معنی خاتمه همه چیز نیست. فردی که در دنیای درون است، یا بهتر است بگوییم ناخودآگاه فردی که در دنیای درون فرو رفته، نمی تواند واقعا بمیرد. او محکوم به زندگی در این دنیا تا ابد است، مگر اینکه دنیای ناخودآگاهی که فرد در آن گیر افتاده، نابود شود. در سایلنت هیل 4، هر بار هم که یکی از ضد قهرمان های بازی را بکشیم، او باز هم بازمی شود، چون قوانین دنیای او کاری می نمایند تا همواره نامیرا باشد. در همین سایلنت هیل 4، کسانی که به دست والتر سالیوان کشته شده اند، حتی با اینکه جسمشان در دنیای واقعی وادار به مرگ شده، اما ناخودآگاه آن ها در قالب یک روح در دنیای درون باقی مانده و در آن جا سرگردان است.

ارواح

کسانی که در عالم غیر فرو رفته و در آن غرق آن شده اند، چه سرنوشتی در انتظارشان است؟ طومار سرخ در پاسخ به این سؤال نوشته است: هر فردی که توسط آن دنیا بلعیده شود، تا ابد در آنجا زندگی می نماید و نمی میرد. آن ها در آن دنیا به عنوان یک روح وجود خواهند داشت. این ارواح در عالم غیر گیر افتاده اند و مجبور به زندگی در آن با توجه به قوانین خاصش هستند. این قوانین ممکن است چنین افرادی را تبدیل به هیولا یا روح کند.

در سایلنت هیل 1 تا 3 با پرستاری روبه رو می شویم؛ پرستاری که در بیمارستان آلکمیا کار می نموده و به عالم غیر سقوط نموده و حتی پس از مرگش، در این دنیای درون، محکوم به عذاب ابدی است. قوانین این دنیا او را تبدیل به یک هیولایی شبیه به پرستار نموده است.

در سایلنت هیل 4، مقتولان والتر سالیوان، پس از اینکه در دنیای او کشته شده اند، به شکل ارواح سرگردان و نامیرا درآمده اند و هیچ راهی هم برای صدمه زدن به آن ها وجود ندارد.

تسخیر

در یکی نوشته هایی که در سایلنت هیل 3 پیدا می کنیم، درباره تأثیر نیروی روحی - روانی نوشته شده است: ارواح کسانی که به شکلی ناگهانی به خاطر تصادف یا خودکشی کشته شده اند، متوجه مرگ خود نمی شوند. آن ها بعضی اوقات در مکانی خاص مستقر می شوند و در آن جا باقی می مانند. این ارواح حس های خود به عنوان یک انسان را از دست داده اند و از خاطراتشان هم چیزی باقی نمانده است. آن ها فقط می توانند آخرین لحظه مرگ و ناراحتی آن موقع را پشت سر هم تجربه نمایند. درد این تکرار بعضا آن قدر زجرآور می شود که از انسان ها یاری می خواهند، یا نسبت به انسان ها کینه می ورزند. ارواح در چنین زمان هایی می توانند انسان ها را تسخیر نمایند. مکان هایی که به عنوان نقاط معروف خودکشی شناخته می شوند، یا نقاطی که به تصادف های بسیار معروف هستند، به خاطر این پدیده شکل گرفته اند.

به زبان ساده تر، روح افراد، که منظورمان از روح موجودی است که از نیروی روانی بسیار زیادی تشکیل شده، می تواند در مکانی خاص باقی بماند و توسط آن نقطه جذب شود. این موجودات به عنوان روح به وجود خود در همان نقطه ادامه می دهند. آن ها معمولا چیزی از خاطرات زندگی اشان به عنوان یک انسان به خاطر نمی آورند و پشت سر هم لحظه مرگشان را تجربه می نمایند. وقتی درد آن ها غیرقابل تحمل می شود، تأثیری که روی دیگر افراد دارند بسیار زیاد می شود و این تأثیر به عنوان تسخیر در افراد نمود می نماید؛ طوری که رفتار و شخصیت فرد را تغییر می دهد. مکان هایی که ارواح مردگان زیادی را جذب نموده اند، می توانند تأثیر بسیار زیادی روی افراد بگذارند.

با این حال، فرد فقط هم از سوی ارواح مردگان تسخیر نمی شود و ممکن است نیروهای روحی - روانی قدرتمند دیگری هم او را تسخیر نمایند؛ نیروهایی مثل افکار و احساسات. چند مثال دیگر از قسمت های مختلف مجموعه بیاوریم.

در سایلنت هیل 1: سیبیل بنت، تحت تأثیر نیروی روانی آلسا قرار می گیرد و با احساسات شدید او از تنفر تسخیر می شود. او نهایتا کنترل خود را کاملا از دست می دهد و به هری حمله می نماید.

در سایلنت هیل 3: هدر به تدریج خاطرات از دست رفته خود را به یاد می آورد و این موضوع، روی قدرت تأثیر شخص دیگری (آلسا) بر او تأثیر می گذارد و باعث می شود تا هدر به آرامی توسط او تسخیر شود.

در سایلنت هیل 4: فرد ساکن در خانه شماره 302 خاطرات صاحب قبلی این خانه را دریافت می نماید و این موضوع، کاملا خاطرات او را تغییر می دهد.

در سایلنت هیل 4: آیلین به تدریج توسط خاطرات کودکی والتر سالیوان تسخیر می شود و نهایتا کنترل خود را از دست می دهد.

چرخه حلول

بالاتر و در توضیح تسخیر گفتیم که ارواح ممکن است پس از تحمل فشار بسیار، به بدن فرد دیگری وارد شوند. در واقع این ارواح که متشکل از نیروی روانی هستند، بعضی اوقات آن قدر قوی می شوند که نیروی روانی آن ها تا حد تسخیر روی فرد دیگری تأثیر می گذارد و رفتار او را تغییر می دهد. در بعضی مواقع، این نیروی روانی می تواند به طور کلی شخصیت اصلی را کنار بزند و جای او بنشیند که به آن تولد دوباره می گویند. روح در واقع زندگی تازه ای در بدنی جدید پیدا نموده است. با این حال، روح می تواند در بدنی جدید حلول کند، اما در حالت سکون و بدون هیچ فعالیتی در آنجا باقی بماند؛ شاید بعضی اوقات نشانه هایی از حضور او را در بدن ببینیم.

در سایلنت هیل 3 داریم که روح دختر مرده ای برای مدت زمان زیادی در هدر وجود داشته است (البته که باید بگوییم در ناخودآگاه او نفوذ نموده است.)؛ این نیرو به تدریج بیدار و جایگزین شخصیت هدر می شود.

هیولاها چه چیزی هستند؟

عالم غیر ممکن است پر از موجودات مختلف و عجیب و غریب باشد؛ موجوداتی که زاده ناخودآگاه ذهن هستند. بیشتر این موجودات در قالب هیولاهای خطرناک به تصویر کشیده شده اند و به شخصیت ها حمله می نمایند. با این حال، طبیعت و ریشه این هیولاها چیست؟ آیا واقعی هستند، یا نوعی از خیال یا حتی توهم؟

همان طور که دنیای درون واقعی نیست، هیولاها را هم نمی توان واقعی نامید. حداقل به سادگی می توانیم بگوییم که مطمئنا تعدادی هیولاهای عجیب و موجودات جهش یافته در شهر زندگی و رفت و آمد نمی نمایند. این هیولاها فقط برای کسانی واقعی هستند که آن ها را می بینند. دیگر افراد ممکن است حتی هیچ هیولایی نبینند، یا اینکه آن ها به اشکال دیگر در نظرشان بیایند.

در سایلنت هیل 2: اگر کله هرمی و شمشیر عظیم او جسم واقعی بودند، در مقابل هم جیمز باید ظاهری شبیه به یک جسم از گوشت خونی و تکه پاره پیدا می نماید. همچنین، اگر هیولاها واقعی بودند و صدمات و آسیب هایشان هم واقعی بود، آیا به راحتی و با خوردن یک معجون سلامتی، می شد این حجم از آسیب را درمان کرد؟

در سایلنت هیل 2: نوشته ای کنار یک جسد پیدا می کنیم که در آن آمده است: هیولاها را دیدم. مطمئنم. آن جا بودند. ولی دوستم می گوید که هیچ چیز ندیده است. اگر او راست می گوید، پس آیا آنچه من دیدم خیال بوده است؟ همه نمی توانند هیولاها را ببینند، در نتیجه احتمال این موضوع که آن ها بخشی از واقعیت باشند باز هم کمتر می شود.

در سایلنت هیل 2: ادی می گوید که هیولایی نمی بیند. در یکی از گفت وگوها می شنویم. جیمز: تو که با آن چیز قرمز هرمی شکل دوست نیستی؟، ادی: چیز قرمز هرمی شکل؟ درباره چه چیزی صحبت می کنی؟ من که نمی دانم. ادی هیولاهایی که جیمز می بیند را نمی بیند.

در سایلنت هیل 2: لورا هیچ هیولایی نمی بیند و باز هم به این موضوع که هیولاها عینی نیستند و در واقعیت وجود ندارد، نزدیک می شویم. او به طور کلی دنیایی که جیمز در حال مشاهده و تجربه آن است را نمی بیند و در نتیجه هیولاها هم در نظر او وجود ندارند.

در سایلنت هیل 3: پس از تمام کردن بخش ابتدایی در فروشگاه، داگلاس می گوید: آن هیولا… آن چه چیزی بود؟. همانطور که بالاتر گفتیم، چند نفر می توانند به صورت هم زمان تحت تأثیر یک دنیای ناخودآگاه قرار بگیرند و در چنین موقعیتی، هیولاهایی یکسان ببینند. این هیولاها برای در اینجا برای هدر و داگلاس یکسان و واقعی هستند.

در سایلنت هیل 1: وقتی کافمن برای اولین بار هری را می بیند، به او می گوید: یک چیزی به هیچ وجه سر جای خود نیست. آن هیولاها را دیدی؟ هر دو نفر در یک دنیای دیگر قرار گرفته و هیولاهای این دنیا را می بینند.

نویسنده سایلنت هیل 2و 3 در یکی از مصاحبه های خود با تأکید بر همان ایده اصلی فهم فردی در سری سایلنت هیل، با اشاره به هیولاها می گوید: شاید این هیولاها مثل شما انسان هستند. شاید حتی آن ها همسایه های شما باشند. آنچه شما می بینید، ممکن است واقعی باشد یا دروغ. پس آیا می توانیم تصور کنیم که هیولاها، در واقع افراد مختلف باشند؟ مردم شهر که مشغول جریان عادی و روزمره زندگی اشان هستند؟ چند ارجاع مختلف نسبت به این موضوع در بازی ها وجود دارد.

در سایلنت هیل 2: کلید آپارتمان وودساید به دست یک هیولاست. این هیولا موجودی است که حتی یک کت به تن و شلوار به پا دارد. همچنین در کنار هیولا یک نقشه روی زمین افتاده که روی این نقشه هم محل ساختمان وودساید علامت زده شده است. می توان این گونه برداشت کرد که این هیولا خودش نقشه را برداشته و روی آن کشیده و کلید به دست به سمت ساختمان وودساید حرکت نموده، اما قبل از رسیدن به مقصد خود مرده است. در هر حال هیولای عجیبی به نظر می رسد.

در سایلنت هیل 2: یک هیولای دیگر که او هم کت و شلوار پوشیده است در خیابان های شهر پیدا می شود. کنار او هم تعدادی نوشته روی زمین افتاده است. در نوشته ها آمده: می خواهم هرچه تا الان فهمیده ام را بنویسم. امیدواریم این ها به یاری کسی بیاید. اگر این را می خوانید، احتمالا من مرده ام. آیا این نوشته ها را یک هیولا نوشته است؟ بله، همان هیولا این ها را نوشته. در واقع جیمز است که این مرد مرده را هیولا می بیند.

در سایلنت هیل 2: در ادامه همان نوشته ها می خوانیم: به نظر می رسد که این هیولاها به سمت نور جذب می شوند. آن ها همچنین عکس العمل شدیدی نسبت به صدا نشان می دهند. این هیولاها را می توان کشت. هیولاها می توانند ببینند، می توانند بشنوند و همچنین می میرند. در سایلنت هیل 3 می فهمیم که هیولاها همچنین می توانند بو بکشند. همه چیز آن ها درست مثل انسان هاست.

در سایلنت هیل 2: در جنوب غربی نقشه شهر، روی پل، که البته از دید جیمز نابود شده است، یک هیولای مرده دیگر افتاده است. یک نقشه کنار او روی زمین است. پارکینگ شهر و مغازه بولینگ روی آن علامت گذاری شده اند. مطمئنا هیولاها ماشین سواری نمی نمایند و تفریحشان بولینگ بازی کردن نیست.

در سایلنت هیل 2: اولین مکانی که مجبور می شویم هیولایی را بکشیم، به خاطر دارید؟ ساختمانی که دروازه مقابل آن در ابتدا بسته بود؟ بعد از اینکه مرحله بیمارستان را تمام کردید، به آن ساختمان برگردید. می بینید که ساختمان را بسته اند و مقابل آن هم یک خط پلیس کشیده اند. چرا پلیس به خاطر مرگ یک هیولا ساختمان را بسته و در حال آنالیز آن است؟ آیا جیمز اینجا مظنون اصلی قتل است؟

در سایلنت هیل 2: آخرین باری که جیمز و آنجلا همدیگر را می بینند، او جیمز را در ظاهر مادرش می بیند. اگر آنجلا می تواند جیمز را، که یک انسان زنده است، به عنوان مادر مرده خود ببینند، پس احتمالا جیمز هم می تواند افراد دیگر را در ظاهر هیولاها ببیند.

در سایلنت هیل 1: وقتی سیبیل برای اولین بار با یک سگ هیولامانند روبه رو می شود، آن سگ بسیار دور است. اگر کمی دقت کنیم متوجه می شویم که آن سگ به هیچ وجه هیولا نیست و یک سگ معمولی است؛ طوری که کاملا ظاهری شبیه به سگ دارد و موهایش سر جایش است و هیچ نشانه ای از هیولا بودن در او نمی بینیم. دقیقا یک فریم بعد، به جای همان سگ یک هیولای سگ مانند می بینیم. سؤال اینجاست که آیا سیبیل، در ابتدا به اشتباه یک هیولا را به عنوان سگ دیده بود، یا سگی معمولی را به عنوان یک هیولا در ذهن خود قلمداد نموده است؟

در سایلنت هیل 3: در کتاب خاطرات گمشده درباره یکی از غولآخرهای بازی نوشته شده است: پیام آور. یکی از اعضای فرقه که تحت تأثیر قدرت کلودیا تغییر شکل داده است. او در چشم هدر ظاهری شبیه به یک هیولا پیدا می نماید. اینجا به وضوح می بینیم که بازی می گوید آنچه در واقع به عنوان هیولا می بینیم، یکی از اعضای فرقه افراطی است که هدر او را هیولا می بیند. پس هنری در جمله خود که می گفت: ظواهر می توانند فریبنده باشند. چندان بیراه نگفته بود.

در ساینلت هیل 3: لئونارد، که مدت زیادی به عنوان انسان با او صحبت می کنیم، نهایتا یک هیولا از آب در می آید. در واقع هدر است که او را به شکل یک هیولا می بیند.

در سایلنت هیل 3: رجوع دیگری به کتاب خاطرات گمشده داشته باشیم: پس از این همه مدت، هنوز هم سؤال های زیادی درباره طبیعت این موجودات از من پرسیده می شود. آنچه وینسنت در اتاق کتابخانه گفت، پاسخی است که به عنوان جواب این سؤال ارائه می دهم. بگذارید دیالوگ بین وینسنت و هدر را در کتابخانه مرور کنیم. اولین بار که دیالوگ را می شنویم، فکر می کنیم که وینسنت با هدر شوخی نموده است، ولی متون خاطرات گمشده به وضوح می گویند که قضیه شوخی نبوده است.

وینسنت: تو بدترین آدم داخل این اتاقی. آمده ای اینجا، خون آن ها را می ریزی و به صدای ناله و گریه شان گوش می کنی. وقتی با پا آن ها را له می کنی، تا ذره آخر جانشان را بگیری، حس هیجان تمام وجودت را می گیرد. هدر: درباره هیولاها حرف می زنی؟ وینسنت: هیولا؟؟ آن ها به چشم تو هیولا می آیند؟ هدر در اینجا لحظه ای غافلگیر می شود؛ طوری که انگار متوجه شده تمام مدت چه کاری انجام داده است… هدر می گوید: وای… نه… و به نظر می رسد که می خواهد بالا بیاورد. وینسنت لبخندی می زند و می گوید: نگران نباش، شوخی کردم.

مثال های بیشتری هم وجود دارند، ولی آن هایی که مطرح کردیم و همچنین به اضافه صحبت های خود نویسنده بازی، آن قدر کافی هستند که بخواهیم بیشتر هیولاها را افراد معمولی در نظر بگیریم. در واقع اغلب مواقع که یک هیولا را کشته ایم، مشغول کشتن یک انسان بوده ایم؛ انسانی که در چشم شخصیت اصلی و با توجه به ترس ها و نفرت های خاص او، به شکل موجودی هیولامانند درآمده بود. سیبیل در سایلنت هیل 1 می گوید: قبل از اینکه ماشه را بکشی، حواست باشد به چه کسی شلیک می کنی. ولی سؤال دیگری اینجاست که فرد متوهم، چگونه می تواند تشخیص دهد آن هیولایی که مقابل اوست، دقیقا چه کسی است؟ نکته اینجاست که نباید هرگز به دست یک فرد روانی تفنگ دهیم.

بیشتر افراد توانایی کشتن همنوع خود را ندارند. چنین حرکتی احساسات مختلفی در فرد به وجود می آورد؛ حس گناه، فشارهای روانی و… . ما قبلا گفته بودیم که ذهن تمام کوشش خود را می نماید تا هرگونه درد و فشار را از روی خود بردارد و آن را از بین ببرد. کشتن یک هیولا هم که از نظر اخلاقی چندان مانعی ندارد. هدر که در نهایت شخصیتی متفاوت پیدا نموده، به کسی شلیک می نماید و می گوید: خب، در نظر من که تو کلا انسان نیستی و با لبخند ماشه را می کشد. یکی از دلایل تغییر آنچه فرد می بیند، می تواند در کوشش ذهن برای فرار از واقعیت ریشه داشته باشد. اینکه هیولاها در واقع انسان هستند، یکی از جالب ترین ایده های اصلی سری سایلنت هیل است. این ایده مخاطب را مجاب می نماید تا به رفتار خود فکر کند و بخواهد آنچه شخصیت اصلی می بیند و تصور می نماید را با واقعیت احتمالی مقایسه کند. مخاطب بیشتر از گذشته غرق دنیا و قصه می شود و هم چنین سطح ترسناک بودن همه چیز هم بالا می رود. بعلاوه، این ایده بسیار خوب با یکی از موضوعات اصلی سری، که احساس گناه در فرد است گره می خورد و کوشش می نماید همین حس را در مخاطب به وجود بیاورد. حتی می توان صدای کسانی که با خشونت و کشتار در چنین رسانه هایی مخالف هستند را هم خاموش کرد.

آنچه سایلنت هیل در این باره مطرح می نماید، کاملا در واقعیت هم دیده می شود. در آنالیز بسیاری از جرم ها و جنایت های واقعی و تاریخی، گفته می شود که مجرم نه به خاطر خصومت شخصی به کسی حمله نموده، بلکه ریشه قتل ها و حملات او، ترس ها و خاطرات و کودکی اش و چیزهایی از این قبیل بوده اند. برای مثال، اغلب کسانی که به بچه ها حمله می نمایند، انگیزه هایی در ناخودآگاه خود دارند؛ انگیزه هایی که از مسائل آن ها در کودکی و تجربه هایی اعم از طرد شدن از سوی والدین و احساس گناه شدید نشات می گیرند. در چنین مواقعی، مقتول در ذهن قاتل به نمادی از کودکی ناخوشایند او تبدیل می شود و مجرم کوشش می نماید تا این نماد را از بین ببرد تا از فشار و اذیتی که پیش روی است، فرار کند.

یک سؤال دیگر باقی می ماند. آیا تمام هیولاها انسان های واقعی هستند؟ حتی با در نظر دریافت جملات نویسند بازی، اینکه بخواهیم تصور کنیم تمام هیولاها انسان هستند، کمی دور از ذهن به نظر می رسد. بعضی هیولاها را در مجموعه نمی توان به افراد ربط داد. بعضی از هیولاها احتمالا روح مردگان هستند که در عالم غیر رفت و آمد می نمایند و تعدادی از هیولاها هم می توانند کاملا توهم شخصیت ها در نظر گرفته شوند.

در سایلنت هیل 1: کاملا واضح است که هیولاهای حشره مانندی که پرواز می نمایند، بخشی از دنیای ذهنی آلسا هستند و نه شهفرایندان سایلنت هیل که در آسمان مشغول پرواز می نمایند و به این شکل دیده می شوند.

در سایلنت هیل 4: سگ هایی که در ابتدای بازی از دستشویی بیرون می زنند و به هنری حمله می نمایند، نمی توانند ارتباطی با واقعیت داشته باشند و اگر بخواهیم ریشه ای واقعی برای آن ها پیدا کنیم، باید تئوری های عجیب و متناقضی در بیاوریم.

خالق دنیای ناخودآگاه

عنصری یکسان در تمام قسمت های مختلف مجموعه، موجودی عجیب است که در عمیق ترین مکان و نقطه دنیای ناخودآگاه زندگی می نماید. این موجود، خدای این دنیای ناخودآگاه است. البته که طبیعت این موجود هر بار فرق نموده است، ولی نکته یکسان بین نسخه های مختلف این موجود، قدرت بسیار بالایی است که در دنیای درون دارد. در واقع قدرتمندترین موجود دنیای درون این خداست و نقش او را هرگز نباید دست کم بگیریم. مثل تمام موجودات و پدیده های دیگر دنیای ناخودآگاه، ریشه این خدا هم چیزی نیست مگر باورها و عقاید فرد. بگذارید نگاهی به مثال های مختلف بازی ها بیندازیم.

در سایلنت هیل 1: خدای دنیای آلسا که سامائل نام دارد. این موجود، نتیجه تنفر بسیار بالای درون آلسا و همچنین اعتقادات دینی اوست. دردها و تنفر آلسا و میل او به مرگ، در ناخودآگاه او به شکل یک فرشته مرگ درآمده است. وظیفه این فرشته مرگ این است که تمام انسان ها را به تا مرگ راهی کند، انسان هایی که در واقع آلسا از همه آن ها متنفر است و در نهایت آلسا را از زندگی و درد ناشی از آن رهایی دهد. در دنیای درون آلسا، خدا بازتاب بخش نابودنماینده شخصیت آلساست، بازتابی از قدرتمندترین احساسات و تمایلات درونی اش. ولی نکته نهایی اینجاست که این خداوند چیزی نیست مگر محصول ذهن فرد.

در سایلنت هیل 2: در این دنیا با یک خدا مثل قسمت قبل روبه رو نمی شویم و احتمالا دلیل آن، اعتقادات نداشته جیمز است. با این حال، کله هرمی در دنیای ناخودآگاه جیمز به خوبی نقش یک خدای قدرتمند را بازی می نماید. می دانیم که جیمز تحت فشار بار سنگین احساس گناه است و می خواهد که به خاطر گناهان خود، مجازات شود. در دیالوگ ها از او می شنویم: برای همین به تو احتیاج داشتم… به کسی احتیاج داشتم که به خاطر گناهانم مرا مجازات کند… و کله هرمی بازتاب بسیار خوبی برای این حس گناه در دنیای ناخودآگاه جیمز است. در دنیای درون جیمز، این موجود به او حمله می نماید، ماریا را می کشد و نهایتا هم حقیقت دردناک را مقابل جیمز می گذارد. به سادگی می توان گفت که خدای دنیای درون جیمز، خود اوست یا معینا می توان بهتر گفت که خدای دنیای درون جیمز، بخش نابودگر و سرزنش نماینده شخصیت اوست.

غولآخر سایلنت هیل 2 یعنی مری را هم می توانیم یکی از زاده های ذهن جیمز به عنوان خدا در نظر بگیریم. احساسات نامتعادل و متفاوت جیمز نسبت به مرگ مری به شکل این خدا درآمده اند؛ موجودی که وارونه مصلوب شده است.

در سایلنت هیل 3: خدای دنیای کلودیا. به عنوان دنباله ای مستقیم برای سایلنت هیل 1 و حفظ تأثیرات دنیای درون شخصیت هایی مثل آلسا، حدودا با خدای یکسانی در سایلنت هیل 3 طرف هستیم. طبیعت این خدا و ریشه آن، همان باورهای آلساست، ولی ظاهر او تفاوت هایی پیدا نموده است. دلیل این تغییر، ادغام دنیای درون و احساسات آلسا و تمایلات و غرایز و باورهای کلودیاست. موجود جدیدی که به وجود آمده، ظاهری شبیه به خود آلسا و همچنین هیولای اصلی سایلنت هیل 1 دارد. چهره آلسا روی این موجود قرار گرفته، چون کلودیا باور داشت که خدا باید شبیه آلسا باشد، ولی اگر به بدنش نگاه کنیم می توانیم ببینیم که با بدن سامائل طرف هستیم. کلودیا روح آلسا را در خود قرار داده بود و این خدا در ابتدا زاده ذهن آلساست.

در سایلنت هیل 4: خدای دنیای درون این بازی یک جنین است. والتر سالیوان به عنوان یک کودک یتیم، نمی توانست با دنیای اطراف خود کنار بیاید و آن را تحمل کند. او احتیاج به حمایت و پشتیبانی احساسی داشت، احتیاج به اینکه کسی از او مراقبت کند، کسی که او را دوست داشته باشد؛ عشق و علاقه ای که او هرگز در کودکی دریافت ننموده بود. والتر سالیوان که احتیاج به شخصی داشت تا به او عشق بورزد و در سایه این عشق، از دنیای واقعی فرار کند، موجودی به اسم مادر را در ناخودآگاه خود خلق کرد. دنیای درون کاملا نمایانگر احساسات و باورهایش است؛ دنیایی خطرناک و سخت شامل محیط هایی مثل متروی نابود شده و زندان آب و این دنیا پر است از ترس و تنفر. در متون مختلف بازی در این باره می خوانیم: شدت بالای تنفر و بیزاری از بقیه دنیا او را فرار گرفته بود. مرکز این دنیای درون، ساختمان اشفیلد است که به عنوان یک موجود زنده عظیم نمود نموده است. اتاق 302 معینا مادر اوست و همچنین رحم مادرش و خدای این دنیا که یک جنین باشد، در این اتاق قرار گرفته است. در واقع این خدا، نمایانگر تمایلات والتر به زندگی در امنیت و آرامشی ست که آغوش یک مادر تداعی نماینده آن برای والتر است.

همانطور که می توانیم با آنالیز قصه های مختلف سری سایلنت هیل ببینیم، خدا در دنیای ناخودآگاه بازتابی از قدرتمندترین تمایلات افراد است. این خدا که به خاطر قوی ترین احساسات آن ها به وجود آمده، هر قدر آن احساسات شدیدتر شود، قدرت و تأثیر بیشتری پیدا می نماید. شخصیت هایی مثل کلودیا یا دالیا خدایانی که خلق نموده بودند را با ایجاد احساس تنفر و عذاب قوی تر می کردند. هر چه این خدا قدرت بیشتری پیدا می نماید، تأثیر دنیای ناخودآگاهی که در آن مستقر است هم بالاتر می رود و افراد بیشتری را جذب خود می نماید. در کتاب مرگ درون جمله بسیار خوبی وجود دارد که می گوید: خدا بسیار خوب است، آنکه بد و شر است، تویی. به زبان دیگر، می توان خدایی در ناخودآگاه خود خلق کرد که روی یک بهشت زیبا حکمرانی می نماید، ولی این دنیای درون بازتاب بی نقصی از فرد است و انسان هرگز بی نقص و بدون مشکل نیست. هدر از وینسنت می پرسد: خدا؟ مطمئنی منظورت شیطان نیست؟ و پاسخ وینسنت فقط هدفش به سخره دریافت او نیست: هر کدام که خودت می خواهی. در قسمت های مختلف سایلنت هیل، خدای دنیای درون همواره یک ریشه دارد و آن ریشه، درک و فهم فرد است. این موجود می تواند خدا یا شیطان باشد؛ چون کاملا بازتابی از طبیعت فردی است که آن را خلق نموده.

واقعیت دنیای درون

عالم غیر را نمی توان واقعیت نامید، چون چیزی است که از سوی گروهی کوچک از افراد تجربه می شود و تأثیراتی که این دنیای دیگر دارد هم به ندرت به واقعیت منتقل می شوند؛ ولی یک نکته دیگر هم وجود دارد، اینکه واقعیت، چیزی است که تصور نموده ایم و نام واقعیت را به آن داده ایم؛ یعنی اگر عالم غیر آن قدر قدرتمند شود که بتواند تمام افراد را جذب خود کند و ببلعد، آن وقت به واقعیت تبدیل می شود. آیا در چنین شرایطی، با دنیایی جدید طرف خواهیم شد؟ آیا این دنیای فرضی جهنم است یا بهشت؟ پاسخ به این سؤال ممکن نیست.

قدرت سایلنت هیل

سایلنت هیل شهری است که عمیق ترین تمایلات و احساسات و افکار، در آن تا ابد باقی می مانند. با این حال، این قدرت ها از کجا ریشه می گیرند و چرا سایلنت هیل می تواند تأثیری بسیار قوی روی افراد داشته باشد؟

ندای خاموش: درد، زجر کشیدن و تنفر، احساساتی هستند که با شهر سایلنت هیل گره خورده اند. در طول زمان، اتفاقات مختلفی مثل قربانی کردن انسان ها، جنگ داخلی، درگیری های بین فرقه های دینی و قتل های مختلف، سایلنت هیل را همراهی نموده اند. ذهن قربانیان این اتفاقات، به جای اینکه واقعیت بی رحم دنیا را بپذیرد، بیشتر و بیشتر در ناخودآگاه خود فرو رفته و در دنیای درون سقوط نموده است. حتی پس از آن ها، احساسات و افکارشان، تنفر بسیاری که داشتند، در شهر باقی مانده و با آن ادغام شده است. در نتیجه آن، به مرور زمان دنیای دیگری ساخته شده است؛ دنیایی وحشتناک که پر است از موجودات وحشتناک و هیولامانند که زاده اذهان بیمار و آسیب دیده افراد هستند. به مرور زمان، این انرژی منفی به قدری در سایلنت هیل انباشته شده و قدرت پیدا نموده است که خود شهر، به قدرتی بسیار عظیم تبدیل شده؛ طوری که می تواند با قدرت خود نیروهای مختلف را به سمت شهر جذب کند و معینا افرادی که نیروهای تاریک را در ذهن خود پرورش می دهند، به آنجا بکشاند. در بازی می شنویم: جیمز، در واقع این شهر بود که تو را فرا خواند.

تغییرات: افرادی که از بیرون وارد سایلنت هیل می شوند، در بعضی موقعیت ها و زمان های خاص، ممکن است تحت تأثیر نیروهای عالم غیر قرار بگیرند؛ مخصوصا اگر این افراد آن نیروی تاریکی که از آن نام برده شده را در خود داشته و پذیرای تأثیرات باشند. ولی شهر برای هر فرد، ظاهری یکسان نخواهد داشت و آن ها با توجه به ناخودآگاه خود، وارد عالم غیر می شوند و پدیده های متفاوتی را می بینند.

ارتباط: تحت تأثیر قدرت شهر سایلنت هیل، افراد به تدریج دنیای درون دیگران، احساسات و افکار آن ها را حس و مشاهده می نمایند. در عالم غیر، محدودیت های واقعیت آرام آرام از بین می فرایند و بدون در نظر دریافت عناصر مختلفی که در واقعیت وجود دارند، مثل زمان، افکار افراد با یکدیگر ارتباط پیدا می نمایند. در کتاب خاطرات گمشده می خوانیم: به نظر می رسد که در عالم غیر، زمان و محدودیت های فیزیکی از بین می فرایند و افکار افراد آغاز به ارتباط و اتصال با یکدیگر می نمایند. به همین دلیل است که در این عالم می توانیم نوشته و خاطرات افراد را پیدا کنیم که در واقع بازتابی از افکار آن هاست. یا حتی ممکن است در عالم غیر، با روح افرادی روبه رو شویم که سالیان سال است مرده اند.

در سایلنت هیل 2: نوشته های مدیر و خاطرات بیماران بیمارستان همگی بازتابی از افکار افراد هستند که در قالب متون و نوشته ها در عالم غیر به نمایش درآمده اند. دیدار و صحبت با ارنست بالدوین همچنین مدرک دیگری مبنی بر توانایی تماس با مردگان است. همچنین جیمز می تواند دنیای درون آنجلا و ادی را در یکی دو موقعیت مشاهده کند که این ها هم نشانه ای از امکان ارتباط بین افکار و نیروهای روانی افراد است.

در سایلنت هیل 3: هفده سال پس از وقایع سایلنت هیل 1 هنوز هم پیام ها و نوشته های هری درعالم غیر وجود دارد. به نظر می رسد که زمان در این دنیا تأثیری ندارد. زنی که در کلیسا می بینیم مدرکی بر توانایی ارتباط با مردگان است و نوشته های استنلی هم که پیدا می کنیم، همگی افکار او هستند.

چگونگی نمود پیدا کردن ناخودآگاه فرد: افرادی که تحت تأثیر قدرت سایلنت هیل قرار گرفته اند، نه فقط در حال مشاهده دنیای درون دیگران هستند و بلکه ناخودآگاه خود و آنچه در نتیجه تأثیرپذیری از آن ساخته شده است را هم می بینند. افکار و احساسات فردی که به سایلنت هیل ورود نموده با عالم غیر عظیمتری ادغام می شود، یا می توانیم بگوییم شهر سایلنت هیل خود این افکار و احساسات را جذب می نماید و نهایتا به شکل تصاویر عجیبی که زاده ناخودآگاه هستند، مقابل همان فرد می گذارد.

در سایلنت هیل 2: شهر ترس ها و باورهای یک کارمند را، که به دنبال همسر مرده اش به سایلنت هیل آمده، جذب می نماید. این نیروهای روانی در قالب هیولاهای وحشتناک، هزارتوها و خاطرات مختلف تداعی می شوند.

در سایلنت هیل 2: افراد مختلف هر کدام به شکلی متفاوت دنیا را می بینند و این تفاوت به میزان تأثیر و قدرت دنیاها و افکار مختلف و همچنین دنیای درون خودشان بستگی دارد.

عالم غیر سایلنت هیل، یک بخش تاریک و عجیب شهر نیست. این دنیا، بازتابی از مجموعه افکار و احساسات افراد است و ادغامی از همه دنیاهای ناخودآگاه و نیروهای روانی را به تصویر می کشد.

عالم غیرهای بیرون از سایلنت هیل

در سایلنت هیل 3 و سایلنت هیل 4 می بینیم که تأثیر دنیای درون و ناخودآگاه فقط محدود به شهر سایلنت هیل نیست. البته که سایلنت هیل در طول تاریخ و به مرور زمان نیروی بسیار قدرتمندی را جذب و انباشته نموده است، اما منبع این نیرو و آنچه سایلنت هیل از آن تغذیه می نماید، ذهن و افکار و احساسات انسان است. در خاطرات گمشده آمده است: ذهن انسان جایی است که عالم غیر در آن قرار گرفته است و کنترل را به دست می گیرد. بنابراین، موضوع نیروی روانی و تأثیر افکار و احساسات افراد و نمود کردن آن ها در قالب یک قدرت و انرژی، ارتباطی با شهر سایلنت هیل ندارد. این اتفاق می تواند در هر مکان و نقطه ای رخ دهد و تنها احتیاج آن، وجود احساساتی بسیار قدرتمند و واقعی است؛ یعنی نه فقط سایلنت هیل و همه مکان ها می توانند با جذب انرژی یک دنیای دیگر بسازند، بلکه یک آپارتمان کوچک هم می تواند به اندازه سایلنت هیل قدرتمند شود.

در قسمت های بعدی، به باورهای کلی دنیای سایلنت هیل، خدایان، الهه ها و نوشته های مختلف این سری خواهیم پرداخت و پس از آن، سراغ تحلیل روان شناختی تک تک شخصیت های مجموعه و ارتباط آن ها با هیولاها و چگونگی به تصویر کشیده شدن روان افراد در قالب موجودات و پدیده های عجیب و غریب خواهیم رفت.

منابع: Silent Hill Memories ،SilentPyramid